Orhan Pamuk. Me llamo rojo.

Por fin comezo de novo a entusiasmarme co virtual; ás veces é un bo remedio para baixar da lúa sobre todo da chea. Teño un bo amigo que ten unha teoría sinxela para entender e sobrepoñerse aos estados alterados de conciencia...son ciclos... dime con ese sorriso que lle caracteriza. Outra boa terapia para esquecer a túa propia historia é mergullarse nunha vida allea, nun relato de ficción a poder ser construido por persoas como Orhan P. que teñen asimilado e aprehendido tan profundamente cada detalle da súa vida. Ando pola metade deste libro e xa soño con ilustradores orientais, mulleres namoradas de ollos negros que agachan as súas paixóns nos suaves tecidos das súas túnicas, rúas miserentas poboadas por cans que pelexan na procura dun bocado e azoras do Corán que prohíben calquera desviación do camiño. Vos deixo un pedaciño do texto, coma sempre elixido ao azar: "...Ahora mismo os diré cómo se podría pintar el abrazo entre Negro y yo si esta humilde historia mía se contara algún día en un libro y fuera ilustrada por los legendarios maestros de Herat. Hay ciertas páginas maravillosas que mi padre me ha enseñado entusiasmado: el fluir de la letra y el ondear de las hojas comparten la misma excitación y el adorno de las paredes y el dorado de la página comparten la misma textura: la inquietud de la golondrina que perfora con sus alas el encuadre y el dorado se parece a la de los amantes. Los amantes, que se miran de lejos y se dirigen reproches con palabras llenas de sentido, se dibujan tan pequeños en estas pinturas, se les ve tan lejos, que por un instante una cree que la historia no habla de ellos sino del magnífico palacio en que se encuentran y de su patio, del maravilloso jardín cuyas hojas han sido pintadas una a una con tanto amor y de la noche estrellada que los alumbra y de los árboles en la oscuridad..."

Unha aposta máis polo ateismo

Non son bos tempos para o rexeitamento de dogmas, lendas, contos, biblias, catecismos, manifestos, mitoloxías e sentencias. Máis ben son tempos de conformismo a ultranza e adoitamos aceptar os sistemas de pensamento de forma tan pasiva como o bautismo ou a primeira comuñón. Esta ausencia programada de reflexión é un requisito fundamental para que o sistema funcione sen demasiados problemas e continúe a lóxica do reparto de poder que leva funcionando dende os tempos dos primeiros filósofos. Pero antes que a filosofía foron as relixións as encargadas de neutralizar a unha criatura á que por erro se lle engadiran algúns elementos que lle permitían pensar e tomar decisións de forma autónoma. E algúns homes eran quen de crer na felicidade terrenal e ata había quen non só non rexeitaba o pracer senón que facía del a súa razón de vivir. Entón as posturas endurecéronse, as filosofías fixéronse máis ríxidas e os sistemas políticos pecharon filas arredor de dous ou tres eslóganes moi simples, e as relixións monoteístas tiveron as mans libres durante séculos para afogar calquera tentativa de cuestionamento do sistema. Neste ensaio non están as respostas pero será moi válido para quen a estas alturas aínda non se cuestiona teimas tan absurdas como a continua represión do pracer e a felicidade en aras dunha vida ultraterrena que só existe nas imposturas fabricadas de fabuladores, profetas, evangelistas, etc, etc.

Na súa web.
Natif d’Argentan, dans l’Orne où il est domicilié, il a publié une vingtaine d’ouvrages dans lesquels il propose une théorie de l’hédonisme : que peut le corps ? En quoi est-il l’objet philosophique de prédilection ? Comment penser en artiste ? De quelle manière installer une éthique sur le terrain de l’esthétique ? Quelle place laisser à Dionysos dans une civilisation tout entière soumise à Apollon ? Quelles relations entretiennent l’hédonisme éthique et l’anarchisme politique ? Selon quelles modalités une philosophie est-elle praticable ? Quelles chances le corps peut-il attendre des sciences post-modernes ? Quelles relations entretiennent biographie et écriture en matière de philosophie ? Selon quels principes sont fabriquées les mythologies philosophiques ?
Les réponses supposent le détour par le corps libertin, l’éthique immanente, l’individualisme libertaire, le philosophe artiste, le nietzschéisme de gauche, le matérialisme sensualiste, l’utilitarisme jubilatoire, l’esthétique généralisée, la subjectivité païenne, le libertinage solaire, le corps faustien, la vie philosophique et l'historiographie alternative

Onfray , Onfray en Rojo y negro, sindioses.org, Moucho Branco,Arume dos piñeiros,Polo laicismo radical.

Ja estou melhor. Obrigada.

Diario del gourmet de provincias y del perro gastrónomo, magnífico blog sobre gastronomía, publica esta suxestiva foto. A combinación do azulexo como materia escritórea e o contexto ou lugar no que se insire a mensaxe engádenlle un matiz moi especial a estas sinxelas verbas.

La Biblioteca de noche. Alberto Manguel.

Decátome de que teño unha dependencia emocional con este espazo virtual porque ao tempo que me illa e me permite reflexionar "en alto", me fai sentir dalgún xeito un pouco útil. Sobre todo cando algún anónimo e non tan anónimo lector me adica fermosos comentarios e sobre todo reflexións que me indican que non estou soa aquí...Voltemos pois ao engaiolante mundo da literatura. De Alberto Manguel non tiña lido nada, pero este é unha boa lectura, sobre todo para os apaixoados do libro e as bibliotecas. Lémbrame moito a Borges e a súa idea de relato infinito. Dende a antigüidade, dende biblioteca de Alexandría ata o actual proxecto de google de dixitalización total seguimos coa teima de querer cinguir o coñecemento nun espazo limitado.

SEGUIMOS PECHADOS....

(foto: rebelados)






















Xa vos teño informafo do conflicto que me ten ocupada estes días. Pois seguimos nela. Levamos xa 18 días de pecha e aquí non pasa nada.

O Reitor nas derradeiras declaracións á prensa como un autentico pasota "ese no es mi problema", o xerente segue de baixa e o seu amanuense, vicexerente en funcións chama ao comité de folga para pedir un adiamento da reunión na que tiña que presentar unha proposta porque di que quere facer unha cousa seria.

Si, para partirse de risa. Aos cidadáns ten que facerlles moita graza que este xerente que non xestiona cobre cada mes 7000 EUROS por levar dous anos negociando un convenio sen chegar a unha solución, ao mellor tamén lle pagan tanto por ser quen de manter no seu cranio privilexiado tódolos detalles dunha contabilidade que moitos non se explican (segundo un comentario neste blog nin o propio Consello de Contas da Xunta) dende hai tempo, en fin, máis do mesmo. A cultura do pelotazo non rematou coa entrada no trullo de Don Mario. A xente pensa que protestamos de vicio. Si, sobre todo os conserxes, auxiliares de servizos, bibliotecarios, auxiliares de deportes....porque para acadar as nosas prazas tivemos que superar procesos tan doados como ofertas dunha, dúas, seis prazas e competir con outros seiscentos, e cobrar 800 euros, e non poder promocionar, e ver como as nosas prazas se precarizan e ata pasan a chamarse "apoio ao campus", que é a forma políticamente correcta de dicir "hoxe aquí e mañá alí", e ata "hoxe aquí e dentro dun rato vas para alá", ou que os bibiotecarios fagamos de gardas de seguridade e teñamos que dicir NON cando nos pidan un libro e limitarnos a prestar folios, mandar calar, regular o aire acondicionado ou prender luces....para iso tivemos que aprender tantas normas ISO... iso sí, temos CERTIFICADO DE CALIDADE, que é o que mola e está de moda....Disculpade o cambio de tendencia no blog, en pouco prometo voltar a casa...