Leo na portada de Tempos Novos

Non pasa tódolos días atopar unha foto amiga nunha das túas revistas preferidas. Unha boa ocasión para presentarvos a Leo. Leo, xunto a Loló -a quen xa coñecedes-, e outra das grandes da época das esmorgas no noso Ourense de hai xa uns cantos anos.... O seu local "El Bar" era moito máis que un pub, alí estaban os mellores do mundo mudial, entre eles Roberto Ribao, o autor da foto, de quen xa tamén vos falei. O Rataplán de Loló e El Bar de Leo...cánto do que hoxe somos lle debemos a aquelas troulas ¿non si?

Dedicatoria de Ramón Caamaño para Alma.

Con motivo da exposición do ano 2002 achegámonos a Ramón Caamaño. Viñamos de admirar os seus retratos e quixemos que Alma quedase coa lembranza do seu autor. As liñas rotas da grafía e as súas verbas falan dun home sinxelo e con moita personalidade que foin quen de nos transmitir a grandeza dun pobo a través dos retratos da súa xente máis pobre e traballadora. Non vén nada mal volver un pouco a vista e mirarnos hai só 60 anos. Teño comentado con compañeiros esta tendencia a pensar que sempre fomos ricos e consumistas e que nunca nos faltou de nada, e menos qué comer, pasa sobre todo cando imos fóra a países que aínda están nos nosos anos 70, por exemplo e os miramos dende arriba como asombrándonos moito do atraso que levan. Ver fotografías antigas da nosa familia, por exemplo, ou estes retratos de Ramón C. pode facernos un pouco menos fachendosos e valorar doutro xeito o desenvolvemento acadado grazas a xente como a que retrata R.C.

Aser e Alma

Amigo Antón:
tienes razón,
ya no quedan piratas.
Tú ya lo sabes, lo escribiste un día
-¿te acuerdas de tu irónica poesía-,
los han exterminado como ratas.
Tienes razón, la policía,
la gente de orden, la cultura
a la piratería
colgaron de los mástiles. Es dura
en estos tiempos profesion tan noble.
Sólo en sueños se debe
lanzar algún mandoble
heroico. No se atreve
la gente a ser pirata.
Ya no quedan ni miedos ni canciones
ni quedan rebeliones.
Tienes razón, tenemos mala pata.
Tienes razón
amigo Antón:
Ya no hay patas de palo
ni parches en los ojos,
ni asaltos bucaneros
a los barcos repletos de dineros;
todo son faramallas
en este mundo bueno, triste y malo,
en un mundo uniforme
en donde se elimina
al que no está conforme
con la legislación de la rutina.
Hoy viven los ladrones
de tierra adentro, de Bolsas con mayúscula,
los piratones
panzudos y sin riesgo, con un alma minúscula.
Pero aquellos piratas verdaderos,
aquellos bucaneros,
sangrando libertad por sus heridas,
se los llevó el pasado hacia sus playas
en embestidas
blandas como este mundo sin agallas.
Y no quedan piratas, rebeliones,
ya todos somos bueyes, bueyes, bueyes
para aguantar el yugo de las leyes
que en su provecho dan los piratones.
Yo desde el risco azul, yo desde el monte
la inmensidad marina oteo
y con todo el deseo
busco piratas por el horizonte.
Yo busco por la mar sus sangres bravas,
sus corazones duros, sus estelas
rebeldes y las velas
puras de libertad con que soñabas.
Y en las olas aprendo sus canciones
y estoy en este mar como un vigía,
día tras día,
robándole a esta mar sus corazones.
Que hacen falta piratas en el mundo
falaz y traicionero,
en el mundo del "pase usted primero"
para clavarte luego el puñal más profundo
Yo apunto haca este ma mis catalejos,
extiendo hacia el futuro mis dos brazos,
¡que vengan los piratas de lo lejos
para arrasar la tierra a cañonazos!
¡Que vengan los piratas!
Anímate conmigo,
amigo
Antón.
Depón
tus cerebrales ironías,
yo depondré las pocas mías
de blandengue algodón.
Gritaremos en serio
de cementerio en cementerio
(te ayudará Baltar),
de mar en mar:
¡Que resuciten los piratas!
¡Que resuciten los piratas"

NUESTROS PIRATAS, de Antón Tovar Bobillo

[EnTovar Bobillo, Antón. Poesía en castellano (1955-1973). Pág.219]

Aquela poesía mecanografiada que traías sempre na carteira que falaba de piratas...pasaron vinte anos e aquí está completa. As cousas non mudaron moito, semella. Para tí e a fermosa moza que é agora esa pequecha da foto.

CULTUR.GAL, fóra complexos.

A Cultura galega está de festa. Cultur.gal, a Feira do Libro e da Industria Cultural de Galicia, organizada pola AGE, é unha mostra de conxunto das nosas industrias culturais o que tamén quere dicir ata certo punto, da nosa cultura.

Que somos un pobo creativo, que hai moita xente que vive deste sector, que temos productos culturais de enorme calidade...todo esto é coma un run, run, que a moitos lles sonaría, pero mostrar estes productos ao público con toda a súa variedade (audiovisual, teatro, literatura, música...) calidade e cantidade é impresdindible para colocar a este sector no lugar que lle corresponde a tódolos niveis, económico, social e por suposto de desenvolvemento cultural.
Cultur.gal é un enorme escaparate onde se amosa un amplísimo abano de actividades repartidas nuns espazos tamén variados e dinámicos e que enchen un calendario de catro días nos que non só non hai momentos baleliros, senón que hai programadas simultáneamente dous, tres e ata catro actividades. Esto é boa cousa porque quere dicir que hai moito que amosar, pero un acaba por marchar un pouco con mágoa por deixar tanto por ver.
Stands editoriales, clúster do audiovisual, foro infantil, seminario, Escola Sinsal, auditorio, salón de Actos, café literario, ludoteca, ciber, o tubo...onde se presentan todo tipo de actividades: obradoiros e xogos, curtametraxes, presentación de novedades editoriais, experimentos de dobraxe, contacontos, obradoiros de maxia, proxección de videos, emisións en directo de TV e radio, creación en directo.
Tamén e moi de destacar, e de agradecer, que se amosen non só os procuctos culturais, senón as diferentes fases dos procesos de creación, producción, distribución e difusión. Esto é interesante dende varios puntos de vista. Para o público porque coñecendo todo este proceso terá moitos máis criterios para valorar axeitadamente cada producto. Pode pensar por exemplo na morea de postos de traballo que implica a producción dunha película ou a inversión precisa para poñer en marcha un proxecto, entre outros aspectos. Para os profesionais as vantaxes de achegar figuras tan enfrontadas hoxe como creador/productor poden render moitos e bos frutos a curto prazo.
Malia todo semella que o evento tiña que ser moito máis multitudinario. A organización tiña que pensar que nestes días no entorno hai unha ampla oferta cultural e doutro tipo, que seguramente vai incidir na diminución do número de visitantes.

No apartado crítico teño que anotar tamén algunhas eivas, que as houbo. A exposición fotográfica de Blanco Amor "a Ollada do desello" sae mal parada como consecuencia dunha moi deficiente iluminación que fai casi imposible a visión por mor dos reflexos de luz. Mirade por exemplo esta fermosa fotografía de B.A. "As Ponte de Ourense".



Só unha crítica máis. A situación do stand da libraría Andel, detrás da instalación da Radio Galega, non invita á visita pola súa ubicación totalmente desaxeitada e ata diría que illada do resto do espazo expositivo.
Cultur.gal comeza con forza. É unha aposta firme polo desenvolvemento do sector cultural.
Detrás deste evento, sen dúbida, hai un enorme traballo e un equipo de profesionais cunha ilusión moi grande co este precioso proxecto. Parabéns pois e xa a preparar o II Cultur.gal ¡misión cumprida!
Mái e mellor en: Brétemas, AGE (Asociación Galega de Editores), FranAlonso
Vídeo de Roberto Pérez Pardo, director de Culturgal en Vieiros

Dende CULTURGAL

É a primeira vez que saco o blog a rúa, pero a ocasión o merece. Estou no ciber de CULTURGAL e dende aqui vos animo a pasarvos por esta magnífica mostra da cultura galega. Aquí podedes ler, escoitar boa música, ver bos documentais, e ata un ciber dende que facer a crítica da feira. Aquí hai un bo traballo, xente con ideas ven de por a semente dun evento que xa teño por seguro que vai ser un referente nacional. A montaxe funciona ben e hai espazos moi interactivos e interesantes. O ciber por exemplo. Unha idea xenial porque podes descansar da visita, é unha boa idea para manter un pouco máis de tempo á xente. Hai outro espazo moi interesante, unha sala de intrumentos musicais e aparellos de música onde uns monitores ensinan a uns rapaces a pinchar discos e lles falan de revolucións por minuto. Os acompañantes me reclaman, xa vos contarei máis. ¡vinde xa que mañá remata!

Os Gallego Domínguez de Ourense

Marcos Valcárcel lémbranos ao doutor Gallego nos seu impagable blog. Non me gustaría que nos esquecésemos deste home excepcional e bo porque foron moitísimas as persoas ás que dende a súa humilde consulta procurou axuda durante moitisimos anos. Estou un pouco desolada porque non atopo noticia algunha na rede sobre este médico exemplar. A súa sobranceira xenerosidade e humildade seguramente irán en detrimento do seu recoñecemento, pero dende aquí me gustaría facer un chamamento para que todos os que o coñeceron e disfrutaron da súa atención como médico ou amigo deixen por escritos algúns datos. Por motivos profesionais coñecín a Doña Olga, a súa irmá, arquiveira e investigadora infatigable cunha obra abundante e erudita que invita á seguir os seus pasos. Persoas así de xenerosas nos súas profesións son hoxe exemplares en vías de extinción e non faríamos mal en tomalos como referencia en moitos aspectos, sobre todo na humanidade que desprenden. Porque a felicidade é ese momento no que atopas un documento ou un dato de arquivo que contribúa a esclarecer un proceso histórico, ou un diagnóstico axeitado que vai procurar a curación dunha doenza, non un flamante artigo publicado nunha revista cun alto índice de impacto que vai repercutir nun novo sexenio. Se cadra hai que repensar un pouco todo amigos.

[foto de Olga Gallego Domínguez]

Tamara de Lempicka vs. Maruja Mallo

Xa outros fixeron reseñas acertadísimas sobre esta magnífica exposición que podemos disfrutar na Casa das Artes en Vigo. O meu crítico particular lémbrame a extraordinaria pintora galega Maruja Mallo. Non está de máis aproveitar esta ocasión para amosar un pouco o orgullo de contar entre nós con mulleres artistas cunha obra excepcional que merece moito maior recoñecemento.

Mazen Kerbaj, o libro

Por fin o meu alter ego de carne e oso, a Ana B. Bande terrenal agasalloume co libro que lle pedín hai tempo. Magnífica ocasión para lembrar outra vez miña descoberta máis sobranceira na rede naqueles días terroríficos do pasado verán, o blog de Mazen, do que xa vos falei abondo. Mercar este libro, para min, ten moito máis sentido que apadriñar un neno, por exemplo, e non se me asusten os defensores das ONG e accións altruistas en xeral. O que pasa que non acredito nesa fórmula e venme á cabeza o despacho dun empresario ricachón que ten unha cafetería no meu barrio no que se ve dende a beirarrúa alomenos unhas vinte fotos enmarcadas en prata de nenos de razas diferentes, unha estratexia de marketing tan penosa como aquela das mesas petitorias onde as requintadas señoras máis ricas do barrio pedían (perdón, piden) para os negriños de África. Mercar este libro é darlle folgos a este home de sorriso amable para que continue disparando cua súa trompeta e o seu lápis. E se ademáis o dou a coñecer aos dez ou quince que sei que me visitan a diario non é pouco pedir neste tempo no que da prensa só imos ao autodefinido e ás viñetas de Forges (e menos mal) pasando xa sen pararnos nos titulares que nos informan dos mortos do día no Irak, etc, etc. Pódese mercar aquí.

Empregando as técnicas máis modernas de marketin direivos que outros blogomilleiros xa o mercaron.

Un post para as miñas teenagers... en especial para Miriam.

Este post vai para Miriam, unha amiga de Alma que segundo parece ten uns gustos musicais moi atinados. Pois para vós aí van unhas ligazóns a xeito de semente para ver se agroma nun grupiño de fans de tineillers deste meu humilde espazo virtual. Xa sei que non vou competir cos vosos flamantes fotologs pero un minutiño á semana ven mo podíades adicar ¿ei ruliñas?

Marcos Couso "Sokram", o seu fotolog.
O grupo vigués ECTOPLASMA ten unha boa web.
Subacuática é un espazo adicado ao graffiti, neste espazo coñecín ao Nanno, o noso grafiteiro vigués. Esto vai para algunha de vós que se está decidindo a facer belas artes....ejem...
Outro día se vos portades ben e vexo o comentarios vosos vos poño máis e mellor. Bicos.

Spam de Francisco Castro

Xa se falou abondo sobre esta novela de Francisco Castro mais a min chegoume o momento da súa lectura esta derradeira ponte. O principal pois, xa está dito, a atmósfera claustrofóbica, a obsesión dos empresarios por controlar a vida dos empregados, as eivas da comunicación no momento de maior desenvolvemento das famosas TICs, a despersonalización e deshumanización no que nos queren convertir esas intranets empresariais que só serven para que algún aspirante a executivo presuma de listo. De tódolos temas o máis atroz quizais sexa a soedade na que viven os máis sumisos ao sistema, que xa só poden comunicarse mediante tecnoloxías que agachen calquera signo de sensibilidade. O que realmente nos afoga é atopármonos representados neses personaxes, ¿quen de nós no se recoñece nun velosojaneiro, ares carballeira ou nun sanchezvillalta? Persoalmente eu tamén son víctima dunha intranet empresarial e o meu Gómez, que tamén o teño, tamén me asignou o meu nome de empresa. No meu caso eu fun durante un tempo abande, ata que mudei ese nome polo de ulises, que é o do meu gato. E teño que dicir que ao artistiña da intranet, o noso Gómez, non lle fixo nin pizca de gracia este cambio de modo que fuchicou un pouco nos códigos e agora xa ninguén pode cambiar o seu nomenaempresa. No estilo recoñécese moito o xeito de Saramago, pero tamén están Auster -a mesma claustrofobia deste relato atópase en Viaxes no Scriptorium, e tamén está ese desacougo que segue á lectura de Orwell.