Peralejos ameaza coa publicación do seu propio blog

Xa volo dixen, este tío vai en serio, atopei esto na rede. Eu non acredito moito pero estarei atenta por si acaso.

A rutina de Peralejos (III)

A RUTINA DE PERALEJOS (III)

Moitas veces, segundo Peralejos, a mañá non da para nada, e cando volven do café xa nin compensa prender o ordenador ¡total por media hora que queda para saír! Logo de pensar un chisco sobre este complexo dilema decide iniciar a sesión empurrado pola irresistible chamada dese maravilloso mundo virtual que sempre os atende de pernas (sic) chips abertos, o santísimo Google onde sempre aparecen respostas ás súas máis peregrinas procuras, as ofertas do Lidl, a web de IKEA, o recetario de Karlos Arguiñano, as mellores rutas de senderismo, as casas ruraiss máis fermosas e baratas do mundo mundial, unha chea de webs de viaxes “loft cost”, as taquillas electrónicas onde procuran a súa dose cultural e social, e tamén eses “sites” que lles alixeiran as conciencias tipo, “florilegio AND mulleres AND historia”, “decreto AN uso AND galego”, ou calquera curso de formación on-line para adobiar un pouco o seu historial de búsquedas.
Unha das cousas máis incribles que ten a vida laboral de Peralejos é que a preguiza vaise acumulando, coa mesma facilidade que os hidratos de carbono se transforman en grasas, nunha especie de bonos, que segundo o número de calorías non consumidas poden clasificarse en trienios, quinquenios ou sexenios. Funciona de xeito semellante ao milagre do pan e os peixes, e un bo día aparéceche na nómina un concepto novo de retribución que fará do noso protagonista un dos traballadores máis fachendosos do lugar. A antigüidade ten para Peralejos tanto valor que é o único da especie animal racional ao que non lle importaría que o tempo pasase aínda máis rápido, con tal de ir acumulando bonus.

P.D. Peralejos ameaza con independizarse deste blog. Láiase de ser un incomprendido e me di que está facendo un curso onlain sobre blogs para montar o seu propio chiringuito. Que me vai pasar a factura do curso e que por suposto pensa facelo en horas de traballo. ¡que morro este tio!

Deposicións ao Ensino ¡¡¡ P Á S A O !!!

Teño pensado contarvos co tempo unha tristeira historia sobre roubo dunha praza diante das miñas propias narices, pero como aínda non o teño superado -e espero tardar un tempo- mentres, vouvos contando casos semellantes e aínda moito peores que o meu, como foi o aberrante proceso de selección de PROFESORES DE SECUNDARIA deste ano. Debera ser o tema estrela do verán, a falta de incencios (menos mal), pero xa vedes, os medios de comunicación, tal e como veño denunciando hai tempo, non están para informar da realidade e os sindicatos, aínda menos para defender ideas tan trasnoitadas como a xustiza e a igualdade; veñen de dicirme que están para defender os intereses dos afiliados, non digo máis.

Hai uns días participei nun debate sobre este escatolóxico asunto no blog de Marcos no que tiven a ledicia de ser acusada de incitar á insubmisión por mor de criticar a eses profesores que reclaman comprensión por ter que formar parte de tribunais encargados de aprobar a candidatos sen ter que demostrar nada de nada, no que a coñecementos se refire. En fin...ao que vou. Hoxe veume visitar unha amiga e contoume o caso da súa irmá que tamén quedou sen a súa praza por ter estudado e aprobado...e o máis penoso, viña da Consellería de Educación onde foi pedir explicacións (hai cidadáns así de exemplares que confían no sistema) sobre o funcionamento das listas de agarda e o funcionario (¿seria Peralejos?) responsable non foi quen de explicarlle nada....iso si, tiveron que saír con bastante presa do despacho porque había uns interinos reclamando non sei que...Bueno, pois esta amiga infórmame de que se puxo en funcionamento unha asociación para ver se se pode desfacer esta aldraxante situación e aquí poño o meu gran de area para traballar por unha causa que penso que o merece. Prégovos que visitedes, leades e comentedes neste blog para axudar a que a educación dos nosos fillos non decaia aínda máis. O meu non ten arreglo porque foi con nocturnidade e alevosía, pero esto ten unhas proporcións que ¡NON PODE SER!

O BLOG DA ASOCIACIÓN GALEGA DE OPOSITORES E OPOSITORAS AO ENSINO

Máis información:
Escándalo nas aulas. Artigo de Moncha Fuentes na Voz ;Blog Eutamennavegar; Blog de Blancolexítimo; Firmas on line para o acceso libre á Función Pública de Galicia

¡¡¡ pobre dicionario !!!

Post adicado ao meu benquerido Torquemada dela ortografía

Hai moitos, moitos anos, nunha céntrica cafetería da miña Auria tiven a sorte de escoitar un fabuloso diálogo entre dúas adobiadas señoras no que unha delas respostaba...

- Bueno hija, te dejo, que a las siete y media llega mi hija en el hierrocarril.....

Na súa teima por eliminar calquera resto desa lingua vulgar que falaban os paletos decidiu que eso de "ferrocarril" era unha verba galega.....¡señor!

Aproveito para recomendarvos estas fenomenales patadas ao dicionario

PD. SOLUCIÓN á adiviña do anterior post:Tratábase dun espello con pingas de esperma a xeito de crítica fronte o sexo demasiado explícito, penso...

Arte provocativa....¿adiviñas?

¿sabedes que representa esta obra?

Forma parte da exposición temporal Novos Horizontes, Artistas Contemporáneos de Francia, do MARCO de Vigo. Na imaxe superior estou facendo unha foto da obra e na foto de abaixo aparece un detalle da mesma. É sen dúbida unha proposta provocativa que nos fai reflexionar de novo sobre a función da arte actual.

Certamente non hai aportación estética ningunha pero cando nos achegamos ao espello para tratar de entender que é o que se representa aquí, o primeiro que sentín foi unha sensación de noxo tremenda... logo pregunteime o porque desta resposta automática e entendín un pouco mellor a facilidade que ten o mundo das representacións para manipular os nosos sentimentos, moito máis que a realidade en sí mesma...
Déixovos a adiviña e agardo os vosos comentarios....

Puro Arte, Zhan Huan

Foto

Zhang Huan é un dos artistas chineses máis cotizados hoxendía quizais en parte debido ao rexeitamento da súa obra por parte do goberno do seu país. A súa obra combina escultura, performace e fotografía. Foi un dos primeiros artistas chineses que empregaron a "performance" como medio de expresión artística, valéndose do seu corpo como materia prima levándoo a condicións físicas extremas coa finalidade de explorar a relación entre o corpo e o espiritu. Unha provocativa toma de conciencia do propio corpo exhibido e da fraxilidade do suxeito perante as agresións físicas conforman a dramaturxia de Huan, cuxas concepcións radican –paradoxalmente- na pintura tradicional. Aa cabeza rapada e a nudez son absolutamente necesarias en todas as súas performances, dado que considera que só deste xeito o corpo pode experimentar sensaciónes auténticas, a través do contacto directo co obxecto e co exterior.

Máis información: zhanghuan.com, PhotoEspaña2007, contemporaneiz[arte], masdearte.

José Martínez de Sousa

Hai uns días con motivo do curso de Xestión de Proxectos de Tradución falou José Martínez de Sousa. Unha sorte escoitar a este mestre que conserva a antiga e rara virtude de falar tan sinxela como sabiamente. Pasei unha hora divertidísima oindo falar de ortografía, correccións de estilo, galeradas e edicións. E que cando un sabe tanto e ademáis ten esta virtude de divertir ao público, o Diccionario Panhispánico de Dudas ou a sin par R.A.E. podeN ser personaxeS tan atractivoS como calquera heroe da nosa máis sobranceira literatura fantástica. Espero que a organizacion dea recollido a súa exposición e nos agasalle coa posibilidade de poder conservar esta gozosísima conferencia.

Pazo de Meirás ¿aínda andamos con estas?

Can sen dono, un dos máis sesudos amigos do blogomillo fai unha estupenda reflexión sobre este odioso asunto que nos lembra que aínda quedan moitas portas por fechar...

Harvey Keitel, espido por favor....

Teño que confesarvos que Harvey Keitel é un dos poucos actores que me cortan a respiración, bueno, moitas veces todo o contrario, como nesta escea de O Piano. Non me puiden resistir a facer a típica procura no sangúguel para facerme con máis imaxes e, claro saín voando co rato ata dar con este blog, no que o seu autor se pregunta pola a misteriosa razón que leva ata seu espazo a tanta xente que busca "fotografías de Harvey Keitel desnudo", (pensei que era unha rareza miña).... foi coma se me pillaran en plena faena, como se tódolos internautas estivesen nese intre ollándome dende as súas pantallas o que me fixo pensar que esta suposta arañeira mundial da triple uvedobre en realidade tamén é unha aldea, global, iso si, onde todos corremos cara algún lugar descoñecido na procura de non sabemos ben o que para finalmente acabar onde lle pete a alguén. Ao que ía, recoméndovos moito este filme tamén pola música, a historia, a paisaxe, a relación entre H.Keytel e H.Hunter... e tamén porque aparecen eses personaxes dos que vos falei hai moi pouco.
Non esquezades mandarme tódalas fotos, videos ou calquera outra cousa sobre Harvey Keitel, espido, mellor.

A rutina de Peralejos (II)

A RUTINA DE PERALEJOS

A primeira hora (e moitas veces tamén a segunda e a terceira) len o xornal. E neste caso, malia o que pareza, o verbo ten sentido. Os traballadores do mundo real dispoñen como moito de quince ou vinte minutos para o café. Nese tempo só poden ler os titulares, sempre que poidan achegarse o necesario ao afortunado que se fixo co exemplar do bar, con moita sorte, claro. Faime graza cando lembro que no meu traballo anterior só disfrutei deste dereito ao café o primeiro día. Time is gold. A seguinte vez que tiven valor para convidar a unha compañeira olloume tan espantada que para acougala un chisco díxenlle algo así como ¡muller só é un café, non che estou pedindo de saír!. E non houbo café, dende logo.

A hora do café é imperdoable. Calquera ameaza que poña en perigro o exercicio deste ritual, aínda que sexa por causas de forza maior, un furacán por exemplo, provoca no noso Peralejos (léase funcionario e asimilados) un nivel de ansiedade tal (se queredes podedes chamarlle moobing, burnout ou calquera outro anglicismo, que mola máis) que axiña é motivo de baixa médica polo menos durante un mes. Nestes intre de lecer, como o xornal xa está visto e ás veces tamén feita a compra do día, os nosos Peralejos poden adicarse con total comodidade ao seu pracer favorito, rexoubar dos xefes, poñer podres a eses matados que traballan sen parar e a gusto –para eles uns frikis que non respetan os vellos costumes dos seus devanceiros do tempo de Don Mariano, o que fixo o famoso libro con que Leti agasallou ao Felipe- aos do comité de empresa, etcétera. Estas reunións a media xornada adoitan contar coa animación d@ camareir@ do local, que aleccionad@ polo xefe, fará todo o que faga falta para manter contentos e satisfeitos a estes clientes diarios e dispostos a deixar no seu negocio unha boa parte deses cartiños que caen do ceo cada fin de mes.
[CONTINUARÁ]

Libro recomendado....

¡aVe mArÍA pURÍsima ! (sic) ¡00001101100111! ¡dremialamorhermoso!

¿ ¿ ¿ U N R O S A R I O D I X I T A L ? ? ? Via CódigoCero

Corto e pego, pensando nun futuro concurso tipo:

"Haberá algo máis estúpido que esto"....

Lanzan en Italia el rosario digital
Hace 4 días
ROMA (AFP) — La suave voz de una mujer que reza "Ave María, llena eres de gracia" remplazará las míticas letanías religiosas de la iglesias gracias al nuevo rosario digital que acaban de lanzar en Italia.
El aparato, pequeño y con la forma de un 'ratón de ordenador', equipado con altavoces, recita para cada día de la semana los misterios de la Virgen Santísima, seguido de un padrenuestro, tres avemarías y un gloria patri.
Al precio de 29,50 euros, el rosario se vende con estatuas y postales de la Virgen María.
"Hemos vendido en 4 meses 7.000 rosarios en toda Italia", contó a la AFP Ireno Stacchiotto, dirigente de la empresa Prex, especializada en objetos religiosos y con sede en Loreto (centro de Italia), donde se encuentra uno de los santuarios más conocidos de Europa.
"Es un instrumento muy útil para los ancianos y enfermos, ya que pueden recitar el rosario todos los días sin tener que ir a la iglesia", sostiene uno de los vendedores de objetos religiosos que trabaja en una tienda cerca al Vaticano.
"De los 50 aparatos que pedimos, nos quedan sólo dos", dijo.
Prex cuenta con exportar el rosario digital a Francia, Alemania, Polonia, España y Gran Bretaña, pero "el problema es que no hemos encontrado las voces apropiadas", aseguró.

De Blogs e Libros

[Foto ConValor]
No blog, ConValor, que vos recomendo moito, están elaborando unha rede de blogs adicados ao mundo do libro. Se queres participar preme aquí

Convocatoria 25 prazas de auxiliar de arquivos, bibliotecas e museos da Universidade de Santiago

No BOE de hoxe publícase a convocatoria de 25 prazas para auxiliar de arquivos, bibliotecas e museos da Universidade de Santiago. Hai vinte días naturais para presentar a documentación. Sorte a tod@s.

Acceso Aberto ao coñecemento.

El paraíso en la otra esquina, Vargas Llosa

Un xeito fermoso de coñecer dúas vidas tan intensas coma diferentes. A de Flora Tristán, unha muller que tentou mudar o mundo, e Paul Gauguin, seu neto, que tentou fuxir del na procura da verdade, da natureza, ou da cor, que ven ser o mesmo. Un mundo xa a piques de desaparecer foi o que atopou Koke na súa aventura. Hoxe eses fermosos topónimos maoríes e ata o nome do pintor empréganse como reclamo polas axencias de viaxes ao trópico. ¿que queda de todo esto?
Flora Tristán foxe do pracer porque a distrae da noble misión de facer valer os dereitos elementais de mulleres e obreiros. Paul, Koke, non sabe doutra cousa, a súa obra como lle dixera o Holandés Tolo estaba feita co seu falo.

Mario Vargas Llosa reconstrúe dúas vidas e dous mundos fascinantes, o da avoa, que nos amosa as víctimas da primeira industrialización, o imaxinamos en negro, e o do neto, na procura da felicidade, do pracer e do color, espértanos cunha luz cegadora que se nos manca e excita a un tempo.

Non son de etiquetas pero para os incondicionais da novela histórica este é un bo libro, boa literatura e boa historia, para abrir portas que nos levan a milleiros de paraísos...Atuona, Arequipa, Hiva Oa, Carlos Marx, o Holandés Tolo, as orixes do feminismo...os "mahus", os maoríes, a colonización....

¿descubrimos o secreto de pape moe, Koke?

Se hundió en el arroyo y Paul lo siguió. El agua fría le produjo una sensación bienhechora, lo liberó de la insoportable tensión. El leñador, al ver que Paul permanecía en el río, protegido de la corriente por una gruesa roca, dej´´o en la otra orilla la bolsa de provisiones y su taparrabos,y volvió a sumergirse, riendo. El agua cantaba y formaba ondas y espuma al chocar contra su armonioso cuerpo. "Está muy fría", dijo, acercándose a Paul hasta rozarlo. El espacio era verde azul, no piaba pájaro alguno, y, salvo el rumor de la corriente contra las piedras, había un silencio, una tranquilidad y una libertad que, pensaba Paul, debieron ser los del Paraíso terrenal. Tenía otra vez la verga tiesa y se sentía desfallecer de aquel deseo inédito. Abandonarse, rendirse, ser amado y brutalizado como una hembra por el leñador. Venciendo su vergüenza, de espaldas a Jotefa, se dejó ir hacia él y recostó su cabeza contra el pecho del joven. Con una risita fresca, en la que no detectó asomo de burla, el muchacho le pasó los brazos por los hombros y lo atrajo hasta tenerlo bien sujeto contra su cuerpo. Lo sintió acomodarse, acoplarse. Cerró los ojos, presa de vértigo. Sentía contra su espalda la verga, también dura, del muchacho, frotándose contra él, y, en vez de apartarlo y golpearlo, como hizo tantas veces con Luzitano, en El Chili y en el Jérôme-Napoleón cuando sus compañeros intentaban usarlo como mujer, lo dejaba hacer, sin asco, con gratitud y -¡Paul, Paul! - tambien gozando. Sintió que una de las manos de Jotefa rebuscaba bajo el agua hasta atrapar su sexo. Apenas sintió que lo acariciaba, eyaculó, dando un gemido. Jotefa lo hizo después, contra su espalda, siempre riéndose. Salieron del arroyo; con las telas de los taparrabos se sacudieron el agua que chorreaba de sus cuerpos. Luego, comieron las frutas que traían. Jotefa no hizo la menor alusión a lo ocurrido, como si no tuviera importancia o ya lo hubiera olvidade. Qué maravilla, ¿no, Paul? Ha hecho contogo algo que, en la Europa cristiana, provocaría angustias y remordimientos, una sensación de culpa y vergüenza. Pero, para el leñador, ser libre, fue una mera diversión, un pasatiempo. ¿que mejor prueba de que la mal llamada civilización europea había destruído la libertad y la felicidad, privando a los seres humanos de los placeres del cuerpo?...

Alguén perdeu o xuizo....

Foi premonitorio, sen dúbida, onte vin por ¿terceira? vez esta desacougante e marabillosa película e hoxe teño que loitar coa mesma pantasma que recrea o filme.

¿quen son os tolos de verdade e quen quere pasar por tal para facer o que lle peta? ¿eh? sería bo que foses quen de ler esto e darlle un pouco á cabeciña, esquecerías tantas mentiras que pouco a pouco constrúes...para limpar a túa conciencia... ¿ou é que estás a tolear de verdade? ¿como o vou a saber? Só sei o que doen as túas verbas por ser falsas, por vir de ti, que eras tan grande, fermosa e doce, tes unha verdadeira artillería ao teu dispor, unha chea de verbas que me deixan cravadiña a unha cruz que nunca pensei que me ías deixar en herencia....logo de tanto sufrimento....

Nunha das esceas más desafiantes da película ... logo de serlle negado aos presos o permiso para ver un partido por televisión por non formar parte do "programa de actividades" ten lugar unha esta situación na que McMurphy (J.Nicholson) fai de improvisado locutor deportivo e retransmite ese partido que botan por unha televisión apagada, unha dasacougante pantalla negra que todos ollan sentido a emoción dunha auténtica xornada no campo de xogo. Todos podemos apaixoarnos cunha realidade inexistente, cunha grande mentira á que podemos trocar en realidade tan doadamente como nos metemos esas pílulas milagreiras que prometen limpar a arañeiras do noso cerebro. Esas pílulas que McMurphy tamén engulía tan mansiño cara a enfermeira para logo amosarllas agachadas entre os dentes ao resto da cuadrilla que xa fixeran del un heroe. Un heroe por ser quen de ver a corrupción dun sistema intolerante coa razón e a virtude nun mundo no que a dignidade só pertence aos tolos e enaxenados mentres que a depravación e a ignonimia campan ás súas anchas polos centros de decisión e poder. Unha situación moi semellante á ¿inventada? tan maxistralmente por Kafka e que desgraciadamente é tan doadamente de recoñecer nos nosos días. As tarefas programadas da odiosa enfermeira non teñen moito que envidiar eses Manuais de Procedemento que por un par de millóns de euros elaboran gustosamente os Departamentos de Calidade encargados de atopar traballo a tanto universitario solto...

Os persoñaxes.....

Brad Dourif

Will Sampson

"O xefe" no intre de descubrir o seu grande secreto...o amigo que todos quixeramos ter...

Louise Fletcher
Un dos personaxes máis

desprezables da historia do cine....

O planeta dos idiotas.

[Fonte]

Onte MJF amosoume abraiada e sen verbas con que comentar esta desfeita, esta penosa imaxe. De súpeto lembreime da imaxe final da película, como para non ser apocalíptica amigo Colodroni.

A todos os Peralejos....(I)

Sempre xenial Forges

Toda unha vida para viaxar e adicarse á folganza programada a conciencia. En tempo de traballo, claro. Un non tería gastado tanto papel-cervexa mercando as preguntas do examen para logo esgotarse nas absurdas e cansadas tarefas que calquera matado deses que estudaron para a súa "deposición" como deus manda pode desempeñar de xeito tan doado e submiso. Xa hai tempo que nas oficiñas, despachos, negociados e outras tobeiras ás que se accede por "deposición", están cheas de mediocres fracasados que non poderían nunca acceder pola porta dianteira a un bocado da saborosa oferta pública de emprego. De non existir o sistema do butrón, nin pensar na posibilidade de manter unha familia, pagar a universidade dos fillos, facerse unha chabola no campo ou coñecer eses lugares marabillosos que saen nas súas series preferidas tipo "illa dos famosos", "supervivientes", etc. Non, estes non puxeron de saldo a pouca conciencia que lles quedou como patrimonio intelectual da época universitaria, para logo suar a gota gorda. E véndense a cualquera coa única condición de que estén arriba repartindo postos vitalicios. Logo, adoptan o ideario -incompleto, por suposto, tampouco se van inmolar- de asociaciones marcadamente "progres". ¿como desconfiar dun nacionalista que ven traballar con esas camisetas reveindicativas de noso máis profundo acervo cultural? ¿como desconfiar dunha feminista que viste e calza de cor lila e decora as súas lapelas con todas esas chapas multicolores que acreditan unha puntual asistencia a tódalas las "manifas" existentes? ¿e esoutro que arranxa os problemas do ordenador a unha velocidade de vértigo? ¿como imos pensar mal de xente tan reveindicativa, solidaria, e ata anarquista con tarxeta? Satisfaceme moito criticalos no medio dunha incomprensión xeral que ten unha explicación tan doada como repugnante. É un intento desesperado para que xa se vaian decatando de que non xogo na súa división. Un día na rutina de traballo desta privilegiada caste de lacazáns con título e pedigree é para deixar pampo ao máis espelido. No me estraña nada que estes figurantes sexan tantas veces o obxectivo da maioría dos caricaturistas e debuxantes dos bandas deseñadas máis cómicas dos nosos medios. Non vou escribir máis por hoxe, que ben sei o que aburre a letra impresa a estes elementos e quero que me lean a fondo. Imos deixalo por hoxe que tempo haberá para espelirse logo dun carnaval onde o máis pailoco disfrazado de técnico tenta explicarnos a lei da relatividade.

11 setembro, Mazen Kerbaj

kerblog

La preservación de recursos digitales, de Alice Keefer y Núria Gallart.

As publicacións relativas ao mundo das bibliotecas deixaron de interesarme perante un tempo porque fóra dos temas "estrela" tipo web 2.0, repositorios -¿poderían mellorar esta tradución por favor?- e tecnoloxías varias, dos que xa hai blogs e páxinas webs por miliardos, non se publica nada que me pareza verdadeiramente interesante Este libro é unha das excepcións.
O tema da preservación (ou conservación, mellor) en xeral xa é importante de por sí porque se está a falar nada máis e nada menos que do dereito á memoria das xeracións futuras. Se temos en conta que a maioría da información e ata a documentación que garante os nosos dereitos (tódolos documentos oficiais, nada menos) está a piques de transferirse na súa totalidade a este soporte tan virtual como e efímero que é a dixitalización, non podemos estar tranquilos tal como se están a facer as cousas. A dixitalización malia as súas vantaxes, pode convertirse nada máis e nada menos, (chamádeme apocalíptica se queredes) nese botón vermello que de súpeto faga desaparecer completamente a memoria colectiva a nivel planetario. Si, certo, parece ciencia ficción, pero xa sabedes tamén do retrasado que vai este xénero con respecto á realidade, á realidade real, quero dicir.

Infame titular de El País

Una nueva rebelión en Congo amenaza la extracción de coltan, esencial para los móviles
Las guerras en el país africano han causado más de cuatro millones de muertos desde 1994

R. L. / AGENCIAS - Madrid / Masisi - 06/09/2007


¿que é o máis aterrador desta noticia?

¿que o coltan é moito máis importante que os catro millóns de mortos deste país dende 1994?

¿poñer nunha misma frase "rebelión no Congo" e "móviles"?

¿que cada móvil custa uns 1,4585 congoleños?

¿que non foi abondo cos xenocidios cometidos neste continente para sacarlle os dentes e temos que seguir chuchándolles o sangue?

¿a perversión de poñer as vidas en letra pequena e o material dos móviles en caracteres xigantes?

¿que os periodistas que temos o son porque acadaron a súa titulación mercando os traballos na web, segundo un artigo do mesmo xornal no mesmo día?

Eu neste tema estou coa Regás, ¡hai que quitarse da prensa escrita pero xa!

O desfalco, de Valentin Katáiev

Esta obra, a derradeira achega dos Rinocerontes, reafirma a miña preferencia por esta editora galega. Con este e estoutro descubrín dous dos mellores libros que teño lido na miña vida e con outros, coma este, este, e estes, atopo en galego os que xa disfrutaban do anaquel vip da miña biblioteca, ese estante máis a man onde entran e saen a cotío os libros máis viaxeiros por seres os que sempre recomendo a alguén que mo pide.

Valentín Katáiev, poeta e xornalista soviético, traballou para o servizo de propaganda no seu país o que seguramente lle permite reconstruir nesta obra as "malas artes" que ocultaba a Nova Política Económica. A malversación de fondos públicos semella unha lacra nuns anos en que os dirixentes comunistas introducían este curioso programa económico capitalista co gallo de prepararse par o socialismo. Neste tumultuoso contexto postrevolucionario e postbélico atopan o mellor caldo de cultivo personaxes tan maravillosamente necios como Filip Stepánovich o xefe de contabilidade e o caixeiro Váñechka, un par de tolos ao xeito dos nosos heroes cervantinos que saen un día do seu traballo cara o banco na procura dos cartos para pagar aos empregados da empresa e xa non voltarán ata esgotar o derreiro kópek.

Nunha das súas viaxes cara a seguinte parada para seguir a dilapidar os cartos públicos qeu aínda lles quedan nos petos, no tren, o noso Quixote emprende a desigual batalla da partida de cartas, unha de tantas aventuras das que sairán cada vez máis arruinados...velaí o comportamento de Váñechka, seguindo o guión do noso Sancho:

"Os ocupantes do vagón, que non eran moitos, amoreábanse ao redos dos xogadores. Incluso o mozo do vagón, despois dunha propina de cinco rublos, non só se abstiña de poñer obstáculos, senón que se comportaba dun xeito extremadamente solícito, traendo cervexa e candeas, e avisando da chegada do revisor. Váñechka achegose varias veces a Filip Stepánovich para tirarlle da manga e murmurarlle:

-Déixeo, Filip Stepánovich, qeu vai perder, mire o que lle digo. Por Deus, non confíe neste viaxante autorizado, por moi autorizado que estea.

Pero Filip Stepánovich apartábao, anoxado.

-Lisca de aquí, que me espantas a sorte. Vaite!

Aínda que semelle feito á mantenta, a publicación deste post simultáneamente aos derradeiros e turbios asuntos que estamos a describir estes días, é pura casualidade.

¡ ¡ ¡ Salvemos Toralla e o noso litoral ! ! !

Via Culturagalega.org

"A Vicepresidencia da Xunta de Galicia reclamará ao Ministerio de Defensa a titularidade pública da Illa de Toralla por razóns de "utilidade pública e interese social". Defensa xa desafectou a illa de usos militares. Pola súa banda, o colectivo Xogo Descuberto convocou para o sábado 8 de setembro ás 18:00 h. unha marcha na ponte da illa de Toralla, en Vigo, para "reinvidinca-lo uso da illa por parte de todos e todas e manifestar a nosa repulsa ás construccións feitas nela".

Paréceme incrible e vergoñento o caso Toralla. Unha vergonza múltiple: unha fermosa illa en mans privadas e co seu entorno totalmente contaminado con este espantoso edificio. Aínda lembro cando era eu unha fiel domingueira e como quedaba abraiada perante semellante monstruosidade. Pero atención, non só as illas nos están vedadas ao humilde cidadán para un simple paseo, unha grande parte do noso litoral semella xa en mans privadas por aquilo do uso e costume ao que tan ben se adaptaron algúns turistas. Dígovolo porque o pasado "guikend" estiven na zona do Grove, concretamente na fermosa praia do Carreiro e quedei pampa ao observar como uns galos (e non me refiro ao becho) que saíran dunha enormidade de chalet tiñan tomado todo o areal coas súas miserabeis pertenzas, un iate, un par de lanchas para achegarase cómodamente á costa, unhas taboas de surf ancladas no medio da praia e nonseicantos trebellos máis. E logo os berros que metían, ¡Moguisse fien isi silvuplé! ¡ooooh mon die quil e fgrua delo! ...e así ata que me cansei e os mandei calar ao estilo jalejodaría. ¡e logo seremos nós os que berramos no canto de falar...! ¡quen me mandaría a min marchar da superpoboada praia de Caneliñas onde malia non caber un guisante disfrutabas da intimidade de ser un anómino entre a multitude e podías divertirte co Who is Wally e vir meterme nunha idílica praia do Grove coa intención de non escoitar nada máis que os bicos das olas! Ao marcharmos, o confeso, non aturaba máis ter que escoitar por pelotas, con perdón, a estúpida conversación polo celular da Paris Hilton que os franchutes deixaron na praia ao coidado dos xoguetiños. E por si non me credes, aquí vos deixo unhas fotiños do maravilloso día. Con todo vos recomendo moito todas estas praias.

¿E QUÉ VOS PARECE ESTO?

¿decatádevos do curioso fenómeno que ten lugar nestra fermosa praia de Portonovo? (preme nas fotos para velas a maior tamaño)

Esta é a fermosa praia do Carreiro con algunhas das "pertenzas" dos galos.

Este e o iate dos galos...¿teremos nos algún anaco de area na Côte d´Azur, algunha praia "dos galegos" no país veciño?

Adiviña, adiviñanza...

(Foto de Rebecca Blackwell)

¿imaxinas o que fan estes rapaces no parking do aeroporto internacional de Gbessi en Guinea? ¿Non adiviñas? Consulta Inicios

As Contas da Universidade de Vigo (III)

As catástrofes naturais, además de servir para acadar premios de fotografía valen para esto....Tamén, por certo, para montar plataformas reveindicativas medioambientais ad hoc que desaparecen misteriosamente coas mudanzas políticas...

Programa de intervención científica con relación al Prestige

3.165. En el ejercicio fiscalizado se inició la ejecución del “Programa de intervención científica con relación al vertido y hundimiento del buque Prestige”. En esta acción de carácter especial, que fue propuesta por la UVI al Ministerio de Ciencia y Tecnología, intervienen investigadores de otros organismos públicos y Universidades de España. El Ministerio concedió inicialmente 6000.000 euros para la realización de este poyecto, de los que 1.000.000 se destinan al programa de coordinación que figura en el lan de la intervención científica, del que la UVI es la Institución gestora. Esta Unversidad se encarga de formalizar los convenios con las otras Universidades y rganismos intervinientes, recibe la subvención del Ministerio y paga los gastos realizados por los distintos centros que intervienen en la investigación. Para la gestión económica de este proyecto la UVI crea una aplicación presupuestaria en el programa 122P “Proyectos de investigación con financiación externa”. Con cargo a la subvención que recibió del Ministerio generó crédito en los presupuestos del año 2003 por importe de 1.000.000 de euros, para afrontar los gastos de gestión y coordinación administrativa de este proyecto. Dentro de los gastos ejecutados en el ejercicio fiscalizado por importe de 233.369 euros, se incluye el pago de 58.900 euros en concepto de gratificaciones para compensar económicamente los servicios extraordinarios prestados fuera de la quenda normal de trabajo de 14 funcionarios que participan en la organización, coordinación, tramitación, evaluación y resolución de la intervención investigadora. Este gasto no está debidamente justificado, ya que el pago a estos funcionarios se efectuó en los meses de junio y diciembre del ejercicio fiscalizado sin que quedara constancia ni del número de oras realizadas ni de la cuantía con la que se compensa cada una de ellas.

E agora que os responsables xa non están, ¿a que se lle piden responsabilidades? porque os cartos xa voaron...pois a ninguén, of course, ¿vos soa eso de colle o diñeiro e corre?....Pois tomamos nota. Das trapalladas que se estean a facer agora tardarase dous anos en facer o informe o para o 2012 o comentaremos ¿nese blog?...

En Nadar-dos-pájaros, de Flann O´Brian

Tan insólita coma seu título é esta novela de Flann O´Brian á que lleguei tamén da man do coleccionista de excéntricos, o autor do Mago de Viena.

Sorprende a abafante solemnidade dunha linguaxe ao servizo dunha vontade de creación que lembra as vangardas dos primeiros ano do século pasado. Unha novela cubista, penso, porque racha coa preeminencia do punto de vista único. Rómpese o fío da narración cada pouco para introducirmos nunha nova historia na que o autor e os seus personaxes intercambian papeis e loitan como na vida real obreiro e o empresario. A crítica do sistema faise dende o máis profundo. A mitoloxía está, como en Joyce ao servizo deste degoiro por esnaquizar os ríxidos moldes nos que se segue a querer facer literatura. Para os que, coma min, descoñecemos en profundidade a historia e a mitoloxía irlandesas as dificultades aínda van a máis porque o relato ínzase de vellas lendas e seres fantásticos que poboan hai séculos as mentes dos irlandeses. Crítica presente e sempre latente do sistema económico, do puritanismo irlandés desa época, do cristianismo e ata da mitoloxía e a superstición que dirixe a vida destas xentes. Xa estou desexando meter o ollo aquí.

O´Brien, Flann. En nadar-dos-pájaros. Barcelona, Edhasa, 1989 [podes atopalo aquí]

Máis sobre esta novela:

Pitol, Sergio. El mago de Viena. Valencia, Pretextos, 2005. [podes atopalo aquí]

Blogs: En Nuestro Incencio, Solo de Libros, Librosfera.

As contas da Universidade de Vigo (II)

A petición popular seguimos coa blogoserie "As contas da Universidade de Vigo". Aínda que non é este un tema que sexa do meu gusto, penso que coa pasta que hai en xogo e coas perspectivas de que a burbulla nos deixe os bolsillos aínda máis baleiros, é unha boa terapia coñecer os pudrideiros dos cartos que coma santiños depositamos os cidadáns anualmente nas cobizosas bocas de San Caetano. Sr. Reitor, no se engane nin nos engane, calquera empresa que sexa financiada no seu 90% pola Xunta, independientemente de si ten clientes ou non (alumnos, no noso caso) e de si se traballa OU NON, ¡TERÍA SANEADA A SÚA ECONOMÍA!. E unha conclusión moi doada, non fai falla ter unha chea de títulos para chegar a esta conclusión.

A CIDADE UNIVERSITARIA NO INFORME DO CONSELLO DE CONTAS DE GALICIA

3.22.5. Las actividades contractuales de Ciudad Universitaria S.A. están sometidas, por imperativo de la disposición adicional sexta de la Ley de Contratos de las Administraciones Públicas, a los principios de publicidad y concurrencia. Analizamos la contratación de las obras de construcción del edificio del “Aulario” adjudicadas por importe de 2.749.752 euros y las de la zona comercial, cine, teatro y zona deportiva, por 5.026.495 euros. En ambos casos se publicaron anuncios en tres periódicos de difusión en la Comunidad Autónoma, concediéndose un plazo de al menos 10 días para la presentación de solicitudes. A la convocatoria de los concursos concurrieron seis empresas en el primer caso y siete en el segundo. Ambas obras fueron adjudicadas a José Malvar Construcciones S.A., aunque en los informes técnicos en los que se evalúan las ofertas presentadas por las empresas, las propuestas de la empresa adjudicataria no alcanzaron la mayor puntuación en relación con los parámetros establecidos en el pliego de bases. La documentación aportada por la Sociedad no constituye motivación suficiente que justifique las adjudicaciones realizadas por lo que, a pesar del cumplimiento de los principios de publicidad y concurrencia, no queda acreditada la objetividad en estas contrataciones.

Tamén estes do Consello de Contas teñen un traballo ben perralleiro, calquera día ata se nos meten no Coro Universitario a pedir certificados aos cantantes....

As contas da Universidade de Vigo (I)

Agora que o o Consello de Contas é máis coñecido por mor caso malaio, sic, Gaiás, podíamos aproveitar para lembrar tamén algunhas das conclusións que este organismo fiscalizador deixou sobre as actuacións da Universidade de Vigo. Repasando, repasando, aquí deixo algunhas perliñas:

"En Ciudad Universitaria S.A. prestan servicios dos personas, el gerente vinculado a la empresa a través de un contrato de alta dirección y una secretaria de dirección. No nos consta documentación que acredite que para la contratación del gerente se efectuara una selección entre personal con cualificación profesional, conforme a los principios de mérito y capacidad como corresponde a una sociedad pública."

"La contratación de la secretaria de dirección se realizó tras la selección efectuada por una empresa externa. No consta el anuncio público de la convocatoria ni la previa determinación de criterios objetivos y baremados que garanticen el cumplimiento de los principios de igualdad, mérito y capacidad aplicables a la selección de los trabajadores de esta sociedad pública."

... e eu preocupada polos cantantes que mercaron a precio de saldo as partituras para disimular que ían facer play back...

(CONTINUARÁ)

Informe del Consello de Contas sobre a Universidade de Vigo

Terrorista, de John Updike

¿pódese facer una crítica negativa dun autor consagradísimo coma John Updike? Non sei, pero esta novela, a primeira que leo deste autor no me provocou estremecemento algún. Recoñezo que ese realismo/naturalismo que gaban moitos comentaristas fíxoseme moi pesado. E logo está ese gusto excesivo pola descrición, eses demasiados adxectivos que amolan e recargan o texto cando do que se trata é de contar unha historia. Porque Updike nesta obra, o que pretende e introducirnos na problemática do terrorismo, de entender as causas que levan aos mozos musulmáns a devecer pola inmolación. Updike crea a Ahmad, e constrúelle un entorno a medida no que a crítica do sistema capitalista e as miserias do mundo occidental son os vieiros que explicarían esta decisión. O que pasa e que a min estes heroes da autocrítica norteamericana que gañan unha morea de cartos criticando o seu modo de vida e ademáis non teñen problema ningún en fotografarse cos corruptos líderes que veñen de atacar nas súas obras, non sei, non o vexo. Pásame o mesmo con Michael Moore. Un americano que presume de patria poñendo por riba da mesa as miserias do seu país... Non digo que os autores teñan que ser antisistema e ser bolcheviques cada minuto da súa vida, pero cando menos gustaríame que se se fai novela social e se critica un sistema que se aborrece, logo non pode un ir por ahí recollendo premios desas mans tan sucias que amosan nos seus libros.