Araki

S. escribe coas veas abertas e deita verbas no ciberespacio que arrecenden a un corpo espido e suoroso no medio dunha noite intensa. S. é un corpo que se celebra a sí mesmo, obedecendo ás incongruencias e derrotas máis previsibles. Gustame a xenerosidade con que te autoproclamas S. e a túa ansiedade por procurar pracer. Tes que atoparte moi incómoda estre tanta cobardía como te arrodea. Deberías marchar á megalópole para respirar. Aquí afogas cada día e aínda que pescudes en tódolos recunchos deste finisterre autocompracente non atoparás o teu sitio. De aquí hai que seguir emigrando S. porque a fame do espíritu atúrase peor que a do bandullo. E o peor e ter que disimulalo. Porque seica non son tempos. A cotío tratan de convencernos de que este é o mellor lugar para vivir. Pero para ti non S. Malia túa descomunal presenza, aquí ninguén te ve. Esgótaste cada día inventando historias que ninguén vai representar e emprendendo proxectos que só serven para xustificar unha partida orzamentaria. Semella que o máis rico é o óso S., e ti es todo carne. Todos se baten polo inocuo, o inodoro e insípido. E ti segues agardando que os ceros e uns cheiren a tabaco, a medias recén sacadas ou a teu cuarto de baño logo dunha ducha refrescante.

In illo tempore....

Foto: Colexio das Ursulinas no Barrio de San Inazio (Bilbao)Para X.V.

Non era o 75 X., era o 77, porque lembro que eu tiña 12 anos cando destacaba por culpa daquel uniforme do antigo colexio. Tampouco me mercaran unha carteira nova para os libros e aquel maldito mandilón de raias azuis sempre me delataba na clase. As clase de francés lémbroas especialmente, era un capítulo no circo e eu tiña que soltar de memoria o texto dun paiaso do que apenas entendía nada. A mesma profesora impartía historia e coa súa vara cantaba na clase "la raza de cro, la raza de ma, la raza de cromañón" e nós a coro repetiamos tamén de memoria. As nenas de doce anos falaban de política, tampouco entendía. E tiña que mentir todo o tempo. O peor sería que descubrisen a profesión do meu pai que para min daquela era o meu heroe. O home que presumía da filla máis lista, e que sempre me colocaba entre as súas pernas cando se sentaba do revés na silla. E logo un día houbo un temporal que nos librou das últimas clases da mañá. Eu xogaba de camiño para a casa cunha bandeiriña de España que pequei nun muro. Custoume unha labazada dun rapaz que me guindou as gafas no regato que se formara coa enxurrada. E seguín sin entender. Obrigado tocar a flauta. Volvíaos tolos na casa con eso. E cando me cansaba ollaba pola fiestra aquel estraño xogo no que todos toleaban batendo unha pelota contra un muro. Bandeiras de cores extrañas e extravagantes chaquetas a cadriños verdes e negros. Non entendía nin sequera os seus nomes, eran dificilísimos. Pero lembro unha canción "begoñako andra mari bizcaiko sandariiiiiii sure seme maitalea..." eu que sei. E os uniformes que tardaban semanas en secar porque non se podían tender no balcón. Mentiras nas fichas do colexio e mentiras ao mercar o pan cando te atopabas con alguén. E logo un río de cor laranxa ¿que era aquilo?. Volvín hai uns anos a aquel barrio, San Inazio. Desapareceran as Ursulinas de Jesús e o río xa era un río. Desapareceran moitas daquelas casas negras que metían medo e brilaba un edificio imposible no medio da cidade. Pero de todo aquilo quedaba o peor, xa sabedes.

Ponlle música Jaco!

Podería ser o día de comezar a escribir, de rematar algún proxecto indefinidamente adiado, de tomar unha sabia decisión, de reflexionar sobre algún balance, de mercar un billete de avión ou de pintar o derradeiro pesadelo. Hoxe podería ser o día de encherte a bicos, tantos, tantos, tantos, tantos como precisas, como mereces polos teus inquebrantables silencios, pola tenra e desinteresada afección a quererme. Hoxe pode ser un día no que morra esa planta e non se cumpran absurdos presaxios, por exemplo ¿non?....e estaría ben tamén celebrar que nos coñecimos, celebrar todas as noites que nos apartamos daquela estridente música dos oitenta para ser tan deliciosamente indecentes. Tamén estaría ben que me agasallases cun 20 dourado, ou mellor un 28D, pero esta vez ten que ser con todo o perigo posible, quéroo dun deses portais de urbanización de luxo e garda de seguridade privada. E que salte a alarma. Veña, atrévete. Pode ser hoxe o día de quedarme durmida co pitillo prendido outra vez. E que soe T.W. ou I.D., mentres dende a distancia, sempre dende a distancia, ollas o absurdo ritual dunha competición que sabes que gañarás sen separarte un centímetro da barra do Bar.

Para S. (X)

Lucian Freud, Retrato Desnudo en un Sofá Rojo, 1989 – 91, óleo sobre tela, 100.2 x 90.2 cm. Colección Privada[imagen]

The only one, única, queres ser a raíña, se non non xogas. Biunívocamente eterna, liña dunha dirección obrigatoria, sen volta atrás, estrada única, cara un archicoñecido paradiso do tedio aniquilador de cores, sabores e emocións. Mefisto foi menos esixente. Agora voltas, raíña destronada, non vou dicir nada, pero vaime doer ata a túa respiración. Por aquí viñeron algúns pero ninguén quixo quedar, claro que eu fixen o que estaba nas miñas mans para que así fora. Debuxei pantasmas horribles na miña superficie mesturando todo este po que se me foi acumulando dende que quedei só. E fuxían disimulando o medo que lles procuraba a miña desacougante presenza. Deliberadamente deixaras unha porta aberta e os visitantes podían adiviñar a túa presenza cando ese colgador baleiro se movía sen explicación. Voltas dun naufraxio prognosticado. Romántica anacrónica e reincidente. Achégate a min e olláte nos teus ollos, falaremos do de sempre, lembrareite o arrecendo da voluptuosidade e serás outra vez S., a miña tatuaxe máis impúdica.

Czarda.

Falo dende o outro lado. Eu podo vervos, por dentro e por fóra, sódes case tan reais para min coma eses xogos nos que non deixades de inventarvos. Dicírvolo procuraríame algo de acougo, algo de excitación, porque ter sempre o control resúltame un pouco aburrido. Por outra banda, e aínda que todos podíades ter feito méritos para estar canda min, un pouco de mágoa si que dades. Véxovos ollarvos cada mañá ao mesmo espello poñendo a mesma cara de sorpresa perante o descoñecido. Menos esa rapaza que se fai chiscadelas a sí mesma e se prepara cada día para representar unha personaxe diferente. Iso sí que me divirte. Pero a maioría non a podedes ver malia ter só que dar media volta e ollar a fiestra do edificio de enfrente. Da igual que teña a luz prendida e a música a todo meter, vós ao voso, a examinar as concordancias da palabra, obra e omisión. A grisalla dos días vaivos entrando na casa e no corpo e ídesvos esvaíndo sen sequera decatarvos. Agás ela. A mina esperanza, a raíña, a afouta e desvergonzada veciña de enfrente que muda cada día de roupa, de espello e de compañía. Ela divírteme porque constrúe cada día unha historia diferente para min, tal e como eu fixen antes de pasar a este observatorio privilexiado dende o que vos asexo...ollade agora por exemplo, véxoa de costas pero a luz do corredor do fondo debuxa perfectamente o seu corpo....mmmmmmm.....só lle habería que poñer un par de cordas para ter o instrumento máis perfecto......escoitade, sóa unha música....

Nacionalidades.

É outro tempo, son outros os espazos, non interferimos coas nosas vidas e non tocamos órganos vitais, podemos sobrevivir sen ar e alimento, só precisamos contextos axeitados, estiramos e comprimimos horas e creamos situacións, falamos sen son e tocamos sen mans, non amolamos a ninguén cos nosos acordos, non temos que traducir porque non hai linguas, e non nos guiamos polo sol, aproveitamos baleiros e chuchamos o que rexeitan outros, non establecemos puntos e programas, e somos conscientes ata o delirio, non deixamos crecer o que non sementamos e non pedimos contas porque nunha houbo saldos que cadrar, as sinapses que nos conectan non as inventamos e obedecemos á harmonía, desconfiamos razoablemente das nosas capacidades para ser normais e cicais mollamos os pés algunha vez, pero sempre hai lume no noso corazón para quecer soidades. Sen fronteiras non hai nacións....¿pois entón?

Imaxe: Galicia mártir, Xaime Quessada, 1980

Instruccións para recoñecer a un mediocre.

Cansa dos mediocres. Podería convivir coa persoas adictas a sustancias perigosas, con obsesos sexuais e con malvados de libro. Pero non cun mediocre. Por iso pasei algo de tempo observándoos ao xeito do entomólogo para recoñecelos inmediatamente e inmunizarme fronte a eles. Son especímenes difíciles de clasificar porque teñen unha capacidade de adaptación deliberadamente a proba de toda selección natural. Crecen e multiplícanse independientemente das condicións do entorno e eu ata diría que o seu caldo de cultivo son os contextos máis evolucionados económica e socialmente. Non me interesan os mediocres con poder, eses non me afectan, polo menos directamente. Arporízanme os que cada día entran sen chamar na túa rutina e de socato están aí pontificando ao teu carón, no traballo ou apoiados na barra do bar onde tomas café diariamente. Últimamente son tantos que decidín tomar medidas de urxencia para mantelos a raia e contrarrestar a súa impertinencia. E pensei que cicais alguén sacaría proveito das miñas observacións. Pois ben, é doado recoñecelos. Comparten un perfíl bastante homoxéneo. Os mediocres adoitan estar ao día en todo o que sexa alternativo. Encántalles esa etiqueta. Son tan absolutamente previsibles que non poden vivir sen estar suscritos a algunha páxina de predición meteorolóxica. Comprobádeo. Todxs teñen algunha destas páxinas na súa carpeta de favoritos. Non saberían que facer se mudan mínimamente as condicións atmosféricas. Se viven da cousa pública son a adictos ao concurso oposición e á promoción interna e no mundo de aí fóra non os distinguiredes moito das sambesugas se ollades as súas estratexias de adaptación ao medio. Os mediocres desprezan a educación dxs teus fillxs se levan roupa de marca, eles que semellan auténticos paquetes postais con tanta pegatina, chapa e mensaxe que levan na roupa. Implícanse en todo acto de protesta social que se organice nun radio de cen quilómetros. Tanto lles ten a loita da muller como a do pobo palestino, gústanlles especialmente as reveindicacións minoritarias onde lles é máis doado sentirse verdadeiramente orixinais. A defensa dunha praia nudista, por exemplo, fainos sentírense como adalides dunha causa que inventaron eles. Aí é donde máis dano fan. Porque a súa solidariedade de cartón-pedra confunde a moitx despistadx. O seu vulgar e deforme ego impídelles degustar todo aquilo que sexa masivo e comercial. Esto é estupendo porque cando os ves movéndose ao ritmo de Michael Jackson, por exemplo, é divertidísimo, eles siguen movéndose con aquela cadencia hippy que memorizou o seu corpo. Non pensedes nos frikis, non. Bueno, como moito, os mediocres serían un tipo de friki intelectualizado. Ignatius J.Reilly non era ningún mediocre. Xa quixeran. As antípodas. Os mediocres rexeitan aos heroes de calquera pelaxe, e como saben que eles nunca poderán destacar polos seus propios méritos, agóchanos e rexéitanos baixo o pretexto de seren os culpables de tódolos males da sociedade, igual que detestan ao capitalismo, aínda que non leran na vida un trabado básico de economía nin de política. Adoitan falar linguas vernáculas para desgracia das mesmas, pois fórzana dun xeito tan animal que as deixan totalmente irreconocibles. E ollo, que os mediocres len boa literatura, e en canto poden, veña ou non a conto, espétanche unha cita de Cioran ou Paul Celan. Bueno, en resumen e modificando un pouco a cita de J.S. que elixiu John Kennedy Toole para o seu libro "a un verdadeiro xenio o recoñeceredes ao momento, porque todos os mediocres se conxuran contra el.

Pegada da foto CLIC (grazas A. pola idea da foto)

Lie To Me

Non son o profesor Ekman pero detecto doadamente a mentira. Uns segundos de máis ou de menos en respostar e xa teño a túa radiografía moral. Sinxelo. Semella simple ¿non? a partires de aí todo é vulgarmente previsible. Por iso damos un paso adiante. E non mentimos. Ou decidimos deixar de facelo. Pero houbo un lapso, mentres non se tomou esa decisión. Moveuse a dama estratéxicamente. As reglas aplicáronse cunha unilateralidade gastronómica. Botamos un pouco de fariña aquí e remexemos, a masa endurece, seguro. Pero coitadx, ti seguías cumprindo co ritual de bicar a fonte de auga fresca. E un bo dia pasou aquilo. E tragaches terra. Entón decides ti tamén facerte cunha boa provisión de especias. E estivo ben. Foi un ir probando de seguido e a cada paso aquelo sabía mellor. Exótico, afrutado, doce, salgado, infinitas combinacións podías facer con todo ese material. E sempre, sempre acadabas o punto que te facía irresistible. E como non había premio por ningures o xogo non podía ser máis emocionante. Competías contra ti mesmx. E cada día víaste rodeadx de moreas de Doppelgänger que non tiñan nada de diabólico. Non, non eran eses xemelgos malvados que enchen a mala literatura. Eran criaturas perfectas, belas, afoutas, que podían reproducirse só con que ti as pensaras. O xogo complícase. E non pensemos xa se eses seres se che rebelaran e tomasen decisións propias. Non penses niso. Vai a fonte e fai como que a auga é clara e fresca. Tes o control absoluto das sensacións, iso pon no teu flamante currículo. Logo só hai que facer como co viño. Agardar o tempo xusto a que fermente ben a uva e trasfegalo a envases máis pequenos. Así fabricas as emocións coas que terás que pasar o inverno. O bagazo hai quen o guinda ao lixo ou o emprega como estrume nun orixinal proceso de rexeneración. Ti non. Ti tes o alambique para fabricar o licor máis delirante. Aínda máis irresistible. Co siso atrapallado o xogo tórnase aínda máis excitante. Constrúes historias, contextos, soños e sustancias. Agora es unx alquimista de primeira. Podes baixar e subir sen que ninguén aprecie teus movementos e non tes nin que respirar para obter o que queres. Mentiras, verdades, que era iso. Agora es deus.

Resumo dun capítulo da serie.

Cortocircuito.

Cortocircuito. Move a cámara. Camiña para atrás e cruza en bermello. E non durmas, iso é fundamental. Agarda a que haxa temporal. Comeza a correr antes do pistoletazo de saída e non tomes precaucións. Pisa a liña continua e acelera cando vexas unha curva. Mestura bebidas alcólicas e profana tumbas. Coa ortografía non podes e a sintaxe tela demasiado interiorizada. Rexeita paradigmas e inventa argumentos. Confórmate. Repasa ben as instruccións para non respetar ningún punto e lembra, lembra que non tes que lembrar. Colorea sen termar da liña de puntos e come a clara, é o máis rico. E non deixes a xema, é o mellor. Primeira mentira materna e por exclusión. Se a terra se move sáe á rúa, camiña de vagar. Non elixas. Que chova a cachón. Non respires. Non improvises. Tes frío, íspete entón. Pero procura a rima. Que haxa harmonía. E non pospoñas máis esa viaxe.

Foto: domingo, 01:00 am.