Dublinesca, Vila-Matas (I)

(Imaxe: British Museum, Hammershøi, Stairway, Hopper)
Réquiem, biografía, autobiografía, ensaio, memorias, documento word de actualización diaria, guión, epitafio, follas dunha preciosa libreta de notas mercada no British, memoria portátil, caderno de bitácora, uns apuntes tomados ás presas no tikect da autopista, moitos panos de mesa microgramados ao xeito de Walser e unha computadora prendida día e noite. O documento de word sempre aberto, minimizado ás veces. Sempre que hai visita. O cuarto de seu presenta un aspecto xeométricamente desordenado e algúns libros e materiais están sinalados con follas de cores vivas, como eses marcadores fosforescentes, a xeito de testigo. Compoñer é un proceso de varias fases e logo da inxesta continua ten que asimilar o material e destilalo moi coidadosamente. Ten que estar todo moi, moi limpo. Así imaxino a VM na fase final de composición de Dublinesca, pechado no cuarto de Riba, o editor, pero disfrutando de saberse o autor, o deus. Canta humildade se precisa para ser deus. Non lle custa nada protagonizar a biografía de Riba. Só ten que pechar os ollos e escoitar unhas cantas voces de editores que coñece ben. Todos coas mesmas angueiras, as mesmas sensacións de fracasos, os eternos debates. Procura non pensar nos da terra para non inzar a súa prosa de vulgaridades. Non é seu estilo. Pero sí que lle gusta turrar do ego. Faltaría mais. Para iso son o autor. Podo permitirme deixar constancia dos meus vicios, son pura literatura. Os críticos e os editores elixiron estar no outro lado. Eu non. Podo dar o salto inglés ou o que me de a gana. Son consciente do meu poder. Non me importa vivir nunha novela continua. Penso entre comiñas, paseo por parágrafos-alamedas chuviosas con parénteses de lembranzas fuxidías. Os rechouchíos das metáforas lémbranme que é hora de sentar e tomar nota. Fíxoseme raro ao comezo. Ser personaxe. Pero agora disfruto desta situación e escribo. Son un personaxe que escribe a súa propia obra que son mil portas abertas a literaturas. (...)

exercicio de crítica para C.P.

Imaxe: Brian Dettmer

A dualidade obxecto/suxeito atopámola na ciencia e na filosofía dende os comezos. Pensamos que o modo de coñecer presupón a existencia deste par de elementos que existen un(s) independientemente do(s) outro(s). O coñecemento científico tense baseado nesta presunta obxectividade como premisa absoluta. A incerteza de Heisenberg e a física cuántica veu modificar substancialmente os presupostos que se tiñan por seguros ao introducir este elemento que viña a cuestionar case todo. O feito de que non se poida determinar a un tempo a posición e o movemento no campo subatómico leva a cuestionarse seriamente a efectividade da parella obxecto/suxeito, porque o observador interactúa co obxecto observado (ao medir unha particula, esta muda, irremediablemente a súa posición). Esta relación conflictiva obxecto/suxeito exemplifícase moi ben no relato de C.P. mediante as personaxes do detective e o tipo que investiga. Unha proxección ao campo da vida cotiá do que ocorre no laboratorio. Unha derivación da sindrome de Estocolmo que fai que o observador se identifique co obxecto de investigación. Un observador que contempla a posibilidade de que o fenómeno exista só polo feito de ser pensado-observado é proba da existencia de múltiples realidades creadas a partires da interactuación desta parella de feito (obx/sux). Cicais por iso o suxeito (detective) vai decatándose pola identificacion co obxecto para non perderse nunha multiplicación desbordante de posibilidades. Os personaxes tamén son obxectos de laboratorio, porque o autor (aqui tamén narrador) deixa pegada de que vai construindo o texto nunha das multiples direccións que se lle plantexan. Así que o texto mesmo é un producto totalmente aleatorio nunha relación causa/efecto que xa non ten a consistencia de tempos non tan remotos.

inherit the wind

É certo, o pobo é ignorante, por iso se deixa facer. É como unha grande cabaza baleira na que podemos meter de todo, a conveniencia dos que dirixen o cotarro, dos que escriben e sentan as bases do cotarro e dos teñen pulso para botar abaixo o cotarro. Agora podémoslles facer crer que son ricos e empurralos a endebedarse ata as cellas e pasado mañá cando rebente o cotarro botámoslles a culpa e chamámoslles burros e irresponsables e farémoslles pagar ben cara a súa impertinencia de querer sacar a cabeza da fochanca. Ao pobo entreténselle doadamente con monsergas políticas e relixiosas, por iso se deixa violar e roubar por curas, bispos e papas e voltan puntualmente como yonkis en pleno mono a recibir máis farelo, máis hostias alucinóxenas e máis palmadiñas para que se axeonllen sen rechistar fronte a entreperna do mesías. Pero sempre hai algún ou algunha que sae do rego ¿non si? unha mosca cojonera tipo Saramago que nin morto os deixa violar en paz. O pobo, eses imbéciles que fan as leis...é o proceso democrático....como di E.K. Hornbeck, o insuperable cínico representado por Gene Kelly neste maxistral Inherit the wind (1:47).

Máis do mesmo

Eu tamén son Vilem Vok

Foto: ás veces creo que vexo o mar de Vigo.

Procureino noutros textos, logo fun ao catálogo de miña biblioteca e fixen a búsqueda por autor, o google non da resposta (isto xa é gravísimo) nin tampouco amazon books (situación terminal) e xa por fin cando non aparecía nada na Library of Congress (non me resisto a deixar a Galaxia Gutemberg), decateime ¡pero se son eu! ¡Vilem Vok son eu! Decateite enseguida, en canto o lin...non é tan sinxelo sentir o mundo como o sentiu Kafka..e en canto decidín pegar un chimpo como aquel cabeleiro florentino que contaba Boccaccio...¿como se chamaba?...

Lume

Imaxe: Cacharela en Labañou co faro ao fondo

queimaría naves se as tivese, cos pesadelos dentro
e coas primeiras páxinas de todo os xornais do mundo de hoxe mesmo
queimaría as segundas edicións de todos los libros e
queimaría arsenais de desexos que aínda non naceron de todo, para evitar mortes,
queimaría séculos de frades e súcubos de uniforme
e creo que tamén queimaría todo o monte que non me deixara verte alá no fondo, ergueito, hospitalario coa piratería e aloumiñado polas ondas do teu mar.

Orgullo bloguero...¡viva México!

¿Es pura casualidad que escriba esto para ti, Elpidia y que me esté alegrando tanto del segundo gol de Méjico? El futbol no me interesa en absoluto y más cuando se sale de padre como es el caso, pero sí me emociona tu país y leerte a ti me hace sentir algo muy, muy fuerte. Me imagino que igual casi que el gol que ahora estáis celebrando. Parte de mi vida me la paso en este blog, escribiendo, reflexionando, buscando, y cuando encuentro tesoros como el tuyo, joder, Elpidia, es...muy, muy emocionante. Tus post, las manera tuya de contar verdades que ojalá no lo fueran, me vuelve a meter en Bolaño. Estaría orgulloso de ti el chileno de haberte leído. Malo que haya que creerte, malo, muy malo. Pero ese horror que te hace coger la pluma con violencia para que tu voz llegue hasta aquí acabará en cuanto haya más lectores que sicarios. Y esto lo conseguirás, Elpidia, seguro. Tienes arte en tu corazón y dibujas más que escribes. Te seguiré leyendo cada día y pido que todos mis amigxs hagan lo mismo. Y como soy tan, tan orgullosa voy presumiendo todo el día de haber dado contigo en este nuevo sistema que según dicen transportan micromateria a la velocidad de la luz. Pues saquémosle partido, Elpidia y escribamos, escribamos, escribamos...un enorme y emocionado beso.

MI CAMPAÑA DE HOY
LEED MAQUILAS QUE MATAN

Y si se tercia le abrazas a Delfín de parte de tus amigos del otro lado de la frontera.
Vaya y ahora un penalty a vuestro favor...oé, oé, oé, oé!

Pasatempo erótico-literario de case verán

Só compre un pouco de francés...
un pouco de vicio...
ser un pouco desordenadx na lectura....
para descubrir o interesante segredo que agocha esta inocente carta que Aurore Dupin, mais coñecida como Georges Sand lle enviou ao escritor Alfred de Musset en 1835...cando non se falaba do que non se debía...e cando había que asinar con nome de macho varón para que che publicasen uns versiños, vamos...un pouco coma hoxe...veña...atrévanse que ¡a lectura e sexy! ¿non era? (parabéns para a nova ollomeneada, somos moitxs xs que devecemos por unha nova narrativa galega, fresca, divertida, intelixente, que segundo leo ven de mans femininas...velaí veñen cristinaspavones, iolandaszúñigas, et.al.et.al.et.al.et.al.¡¡¡alegríaaaaaa!!!.

Pista importante....ler seguindo o ritmo da álxebra de Boole...(Solución próximamente AQUI)

Cita postmoderna

-Ti non serás desas mulleres "con regulamento"...
-Amigo, vivimos na sociedade de risco, terás que turrar do teu ego.
-Xa, si, pero é que teño os meus traumas, non penses.
-Eu non estou aquí para psicanalizarte ¿sabes? aquí estáse para gozar.
-Ando un pouco perdido ¿nótaseme? mira...¿imos tomar algo? creo que me estou mareando, vai moita calor aqui
-¿perdido? iso non é problema. Ti non estás no tema neno, sabemos vivir coa incerteza, de feito houbo un físico que fixo un principio sobre o tema, pero non cho vou explicar agora. Eectivamente, vai moita calor. Veña, imos tomar algo.
-Véxote moi segura de ti mesma, lémbrasme á miña nai, era así coma ti, moi botada para adiante.
-Ostia neno, en apenas catro frases fálasme de traumas e da túa nai. Es un deses individuos histéricos que se autoanalizan, un síntoma permanente no seu gozo idiota.
-Non te entendo, perdoa, estaba contestanto unha mensaxe da miña nai, convídame a xantar o domingo, creo que vou coñecer ao seu mozo ¿apeteceríache acompañarme?
-¿coa túa nai? oes... ti o da morte dos grandes relatos sóache a conto celta ¿non si?
-(...)
-Perdoa, non quería ofenderte...mira, síntoo, teño que deixarche, teño cita co endocrino e non podo faltar. Verémonos outro día se tal.
-Xa, si, seguro....esto debe ser o que chaman amor líquido...

Promesa cumprida de Cristina Pavón

Velaquí vos deixo os fermosos textos de Cristina Pavón que cumpriu sobradamente a súa promesa.

Ela aloumíñalle o queixo.
- E logo?
El acaríñalle a barriga cuasi esférica
- Por min xa o sabes.
Ela mírao desconfiada. Está a falar en serio. É que non se decata? E que vai ter que dicirllo?
- Non me gusta porlle un nome de flor.
- Por que? Múrchanse?
- Algunhas si, ben o sabes ti.
Un refacho tristeiro crúzalle o rostro ao pensar na amiga que xa non o é. A Margarida á que lle foi quitando os pétalos ata chegar a un número par. Non me quere.
El bícalle o ventre cúpula con agarimo, para afastar ese pensamento.
- En xeral, non me gustan nada eses nomes “tan de muller”.
El acena incomprensión.
- Si, desas series que só se empregan para mulleres: nomes de flor, nomes de virtude, nomes de dores e problemas... Cos de home non pasa eso ... non sei de ninguén que se chame Xeranio, Papoulo ...
- ... Xacinto.
- Vale, un. Pero non hai ningún Abeiro, Amparo, ou Remorso, anque o mundo está inzado de Esperanzas e Remedios, por non falar de Dores e Angustias.
- ... Tes razón. Pero cas flores é distinto.
Ela fítao xa preocupada.
- Será. Pero a cousa é outra.
Realmente vai ter que dicirllo. Aperta a man del sobre a barriga, que sinta ben quen está aí dentro.
- É que non ves que se van rir dela con ese nome? Cala! Cala, Cala! Cala, non fales tanto! Cala, non tes nada que dicir?
El queda pampo no intre. E axiña, avergoñado. Como non se decatou?
- Muller, xogos pódense facer con tódolos nomes, ti tamén...
Ela respira aliviada. A cara de susto del devólvelle a confianza. Foi un despiste, máis nada.
- Ti sabes porque escollín ese nome. Porque foi a tarde que a fixemos cando descubrimos aquel camiño cheo de calas, que tanto che gustaron...
- Xa, pero o primeiro que se lle ven a un á mente ao escoitar Cala, é pechar a boca, non unha flor.
Como puido estar tan torpe? Ten que amañalo. O sorriso burlón dela anímao.
- Pois logo, en vez de Cala, Fala.
- Fala!
Pénsao só un intre.
- Pois é bonito!
El, fachendoso.
- Mesmo necesario.
- Sabes que me gusta? Fala!
- A que si?
- E logo que sexa tímida... Ou muda.
El, sen saber se amolarse ou non.
- Estás dificil hoxe ti, eh.
_______
Para entendela precisei tanto do que amosa como do que esconde.
A textura case téxtil dese branco.
Cala
A lámina que aflora do verde e da sombra silandeira
Cala.
Ese envoltorio de simpleza nipona que agocha a outra parte esencial.
Falo.
O berro amarelo inconfundible.
Falo.
O espárrago erecto sen o cal, en vez dunha flor rotunda,
Cala,
Tomeina por unha toca de monxa desas que, por caridade, parece que van saír voando como fadas.

Estridencias e pasatempo artístico

Cando te albisquei por entre os andeis que falabas coa caixeira do mercadona estrañoume. Por iso me acheguei. Cicais devecendo desenganarme. Pero non. Detrás do expositor de pilas, procurando disimular escoiteite falarlle do teu miserable recorte do 5%. A rapaza ¿escoitábate? ao tempo que pasaba unha e outra vez o maldito cartón de leite polo lector do código de barras. Na forza coa que apretaba os beizos descifrei a mensaxe. Baleirei a mercancía na cinta transportadora e dixen "paga este pobre funcionario" e lisquei moi apresa. Agora, como mínimo, estou un 5% máis tranquila (case verídico)

Imaxe: hoxe está xupao...é un detalle dunha das máis famosas "vocacións"...veña outra pista Michelangelo....

agradecemento, celebration and challenge

Agradecemento a María Jesús, a súa sensibilidade atrae á beleza, por iso constrúe fermosísimos versos e fai fotos coma esta. Celebration porque vin por uns intres que o meu marcador de visitas marcaba o fermoso número 100.000, gústame ter xente na casa ¡grazas! e á Cristina Pavón a nosa próxima diva literaria o reto que hai tempo lle propuxen, ela xa sabe....agora voume agasallar coa mellor compañía que podo desexar degustando un saboroso pulpiño no espectáculo da Ría de Vigo.

Lecturas no obligatorias, Wislawa Szymborska

Detrás destas lecturas de W.S. vexo unha lectora elegante, cómodamente recostada nunha posición ben entrenada que lle permite pasar suavemente as páxinas e, ao tempo, aspirar concentradísima o fume de seu pitillo tinguido de carmín. Imaxino un sorriso malicioso que denota a súa astucia lectora erguendo tropos coma quen xoga cun meniño a descubrir tesouros. Vexo a W.S. desprecintando curiosa o libro de bricolaxe que ben de mercar na PKP Kraków Główny, trescentas sesenta páxinas de papeis pintandos, técnicas de tapizado, trucos para agarrar cravos ou para restaurar vellas sillas de madeira que esta curiosa lectora transforma nas reseñas máis interesantes que teño lido xamais. Reseñas nas que o libro é tan só o pretexto (en sentio amplo), a materia prima á que Szymborska lle engade a dignidade que merece toda escrita, en calquera soporte, sobre calquera cousa, e en calquera idioma. Os seus ollos teñen a amabilidade do cazador que se sabe responsable da supervivencia do corzo. Tamén a imaxino agochada na contratapa dunha historia de heroes esculcando sesgos e abaneándose coas follas dun calendario que nas súas mans acada a dignidade dun incunable.

Reflexión post e pasatempo artístico

Non atopo a violencia nos grandes relatos de cuxa certificación de falecemento están famentos tantos postmodernos, tampouco na vulgaridade coa que institucións que esmorecen ou arribistas só atentos aos bultos dos seus pantalóns nos convidan a participar, nen sequera me mete medo ollar pola fechadura do laboratorio do maior centro de enxeñería xenética do mundo, pero non atopo resposta, quedo totalmente inmobilizada física e psicolóxicamente coa falta de reacción fronte á dor allea e fronte ao desprezo pola vida de todxs esxs que declaran que a morte de mulleres por violencia de xénero é un problema menor, porque hai máis mortas en accidentes de tráfico, por exemplo, ou eses embaixadores que declaran que qué importancia terán nove mortos dunha flotilla humanitaria cando veñen de morren cento sesenta na India dos que non falou case ninguén. O cerne da violencia máis perversa, o di Haneke a cotío, é esa indiferencia e frialdade, esa falta de reacción fronte a algo que nos conmove profundamente. Esa violencia na que todos participamos e da que pretendemos saír coas mans limpas, esa que tan ben se reflicte na insuperable Funny Games. A violencia da que participamos a cada minuto que calamos e darmos por normal o horror.

Foto: detalle dunha obra que expresa unha escea dunha violencia tan desmedida como a suavidade da cincel do escultor que traballa a mármore coma se fose manteca.

Orgullo

Non vou deixar liscar este precioso son, quedóuseme a vivir adentro, alma,
como teus ollos, ese mar, marexada meiga
coma túas mans percorrendo dourados solpores de preciosos metais
como teu sorriso ¡promesa cumplida!

¿de que hablan los pedadogos cuando hablan de lo suyo?

En primer lugar, Habermas considera el conocimiento diferenciado por lo que él llama intereses cognitivos, es decir, por las orientaciones y supuestos básicos que lo constituyen. Tales intereses cognitivos sirven como discriminadores básicos entre los tipos de conocimiento y ayudan a definir qué es el conocimiento y cuál es la naturaleza de los supuestos que están en la base de los procesos cognitivos que llevan a "conocer" algo. En este sentido, puede decirse que la aceptación apriorística de los "hechos", usada como parte de un argumento deductivo, forma parte del praadigma del conocimiento más elevado, pues se apoya en la existencia de un consenso sobre la "verdad" de esos hechos. Y, por otro lado, también puede decirse que los hechos no son universalmente aceptados, sino que pertenecen, en la medida en que son aceptados, a un grupo restringido de individuos (una subcultura) y han de ser conocidos no empíricamente, sino contextualmente (como si se tratara de una experiencia compartida), por lo que constituyen un paradigma de conocimiento de orden diferente, menos aceptable para la mayoría, a causa de su naturaleza restringida. Cada uno de estos paradigmas y sus supuestos básicos constituye "un interés cognitivo" diferente. Cada uno puede ser un reflejo de ordenaciones estructurales diferentes.

Everhert, Robert B. Leer, escribir y resistir. En: Lecturas de antropología para educadores. Madrid: Trotta, 1993

Señale de entre las siguientes la opción que se asemeje a la impresión que le ha causado este texto:

□ Lo siento, no he entendido absolutamente nada, lo reconozco, creo que me encuentro al final de la larga cola en lo que a alfabetización tradicional se refiere.

□ A mi los pedagogos no consiguen acobardarme, me doy perfectamente cuenta de que ni ellos mismos saben de lo que hablan cuando hablan de lo suyo.

□ Maravilloso, me lo chapo ahora mismo y fijo que esta noche me como algo en la cena de profesoras a la que debo asistir como consorte.

□ Bueno, en realidad, si partimos de que en la escuela tradicional el conocimiento reificado sustituyó al paradigma anterior hipotético-deductivo en cuanto a la prescripción de utilidades insospechadas, podríamos hablar de una epistemología bien distinta cuando el currículun está orientado a la visibilidad de resultados sui géneris. Gensanta!

Covalladas, Xurxo Borrazás

Covalladas. Prosa Vertical deixa unha sensación de desacougo no lector. Trátase dunha historia case surrealista, dun mal soño no que malia estar espertos e contra nosa vontade somos quen de recoñecérmonos como algún deses repelentes personaxes. Os ananos, seres adocenados, vulgares ata a náusea, son os protagonistas da ¿historia?, os habitantes da cova, é dicir, de calquera comunidade política ou país, que, desprovistos do libre albedrío, pagan penosamente cunha existencia ruda e merdenta o pecado de ter asinado un contrato social. O autor, nunha macabra broma que sinto como un empurrón cara o baleiro (o mesmo que o personaxe narrador lle atina ao seu doppelgänger) chántanos diante un espello deformante, ou non, dado que o deforme é a propia realidade. Ollamos a nosa ridícula existencia e recoñecémonos como eses ¿seres? confundidos, ridículos, lambecús, desleixados e o peor, rematadamente mediocres. Non hai quen se salve da queima e dede abaixo arriba, a sociedade que vive da cova está ademáis condenada a repetir unha historia circular nun eterno retorno que non deixa de ser a visión amplificada dun ciclo temporal máis pequeno, á medida dos ananos, pero tamén insorportable. Por veces temos esa sensación de total abandono que caracteriza a Joseph K. ou calquera outro personaxe de Kafka. Outras, sentimos case físicamente a sensación de afogo que comporta a vida na cova, a falta de ar, "a falta de matices", a escuridade, a merda dos morcegos que non damos reciclado. Aí lembrei ao pobre Truman. O periplo no personaxe do narrador, a súa soidade, a súa impotencia para entender, o seu rexeitamento a recoñecerse como un mais, cicais un sobrevivinte só por uns segundos de diferencia, mergulloume na literatura catastrofista de ciencia ficción. Imposible non lembrar o Mundo somerxido de Ballard, ou The Road de C.McCarthy. Imposible tamén non recoñecer un trasunto de Gulliver no episodio da Xigante (con "e" non sexista como ela recoñece). Pero entre tanta negrura hai moito humor, moitísima caricatura entrañable. Un exemplo, o cantante cosido, ou sexa, a censura, a corrección política, o traizoeiro tribuno da plebe (¿podería ser un sindicalista?)....ás veces lévano á entrada a cantarlles ás autoridades. Como unha ofrenda. Alí descóseno e canta mellor / ca un canario preso. Sempre obedece". Na contracapa dise que é un texto máis paródico que alegórico e cun sentido do humor que xoga a dotarse de sentido. Sen entender moi ben o que o que quere dicir o glosador, eu vexo claramente un esforzadísimo exercicio de retranca. Retranca e mala hostia, para entendérmonos. Unha aptitude que recoñezo moi ben entre os habitantes da "cova" que se negan a vérense representados pola mediocridade dos seus cantantes. E o mundo do revés, para os que entenden algo, e este falar dende a carraxe era un xénero que non tiña representante, ata agora. Parabéns a Xurxo, gustoume ler, dúas veces de corrido e sempre cun sorriso nos beizos este texto que non sei se será un excelente exercicio literario, dudo que o pretenda, pero dende logo como desafogo non ten prezo.