martes, julio 20, 2010

Deica!

Foto: Hórreo en Aldán
Facede o favor, se se me enche o buzón gardádeme as cartas, volvo pronto.

miércoles, julio 14, 2010

Dublinesca, Vila-Matas (II)

Dublinesca non remata nunca, como París. Coma os pesadelos en serie sobre avións que se estrelan aquí, agora. Porque non quería dublinesca rematase, non ata que completar a metamorfose que me convertise nun heterónimo indecente e imprevisible para dar que escribir a vilamatas. Para amolalo. Porque ao lector non se lle rifa, vaia oh, e nestes tempos de miseria lectora. Só me faltaba, recibir unha bronca do autor. Haiche cousas. Nin a vilamatas llo consinto. Aínda que leve toda a razón do mundo e escriba como lle pete, que lle peta moi, pero que moi ben. Pero nin con toda a graza de Sterne me poño a facer deberes, bueno, si, perdón, a Sterne fíxenlle caso. Fun boíña e volvín atrás no Tristan Shandy tal e como me mandou, calquera se resiste buf...e mais cando te tratan con ese ¡señora! impúdico, imperativo, descar(n)ado. Aceptei a penitencia a medias pero con gusto. Pero con vilamatas non, ao vilamatas gustaríame darlle un bo susto e de socato aparecerlle unha noite inspirada no seu documento word con todos os meus atributos de lectora in pectore e proporíalle un reto. Terapia para hikikomoris en potencia ou autores con síndrome de personaxes: elixe o camping máis ocupado da zona máis turística e pranta unha canadiense no medio e medio, rodéate de familias numerosas con fillos pequenos e avós e tíos e primos e cans e iguanas e disfruta do recendo das cremas solares e do balbordo da brisca da sobremesa. E nada de libros, como moito o programa das festas de Salou ou o manual de instrucción do subastado ou o tute cabrón, quedarás coma novo para a próxima tempada vilamatas do meu corazón.

martes, julio 13, 2010

to be ou non

Non me pasara nunca, o que, iso, o de non existir, non te entendo, pois iso, cando pasas unha tarde cunha xente para a que es totalmente invisible ¿decátaste?, non, non me ten pasado, normal, ti sempre dis cousas interesantes, todo o mundo che presta a atención, e logo que foi, pois iso, que fun invisible durante unhas horas, ao comezo non entendía, pensei que era un problema de volume, que non se me escoitaba ben, pero decateime de que en canto tomaba a palabra eles/elas, interrompían brevísimamente o seu discurso para ollarme por uns segundos, eran olladas ao ar, coma se de socato alguén os pasase rozando e xs amolase, eu seguía falando, pero nada, nin caso, non existía, ninguén me atendía, bueno, non sería para tanto, mira que ti tes días moi raros, si, certo, teño días raros e días rarísimos, pero ese era un día normal, unha tarde de verán e eu estaba dun humor excelente, pero non existín, polo menos para ela, pero non creas, non me sentín nada mal, ao revés, acomodeime a gusto, podía estar sen estar, perder o fío da conversa cada dous por tres ¿ti sabes o gusto que é non ter que escoitar ás veces? é comodísimo, en serio, ao comezo unha labazada para a túa autoestima pero cando lle pillas o truco é como unha sesión de psicoterapia inversa, ¿entendes?, non, non moito a verdade...

jueves, julio 08, 2010

Se Darwin tivese ebooks!


Pola nosa leira aínda andamos coas bibliotecas do NON, con límites de exemplares e prazos de préstamos totalmente ridículos. Entrar cun refresco ou un bocadillo é motivo de escándalo e expulsión. Os famosos CRAIS foron unha teoría estupenda, achegábanse moito ao panorama do que fala Robert Thomas, mais teño visto cero espazos deste tipo na nosa contorna. Polo que observo, os usuarios, tanto o profesorado como os estudantes coñecen unha mínima parte dos costosísimos recursos con que conta a biblioteca. Xs responsables concentráronse só na satisfación dun usuario que sinxelamente xa non existe. As salas de estudo, son agora espazos semibaleiros poboados por clientes imaxinarios. Os libros impresos durmen o soño dos xustos nos anaqueis e os dixitais de momento non os albicamos por ningures. O persoal bibliotecario, sempre manifestamente preocupado por actualizarse e ofrecer un servizo de altísima calidade cumpre regulamentos e procedementos, e instruccións e tarefas, e cumprimenta follas de non conformidades e tamén de suxestións e de reclamacións, cada unha no seu formulario deseñado ad hoc...e eu a min véñenseme á cabeza as verbas de Bartleby ¿lembras?

Las especies que sobreviven non son las especies más fuertes ni las más inteligentes, sino las que se adaptan mejor a los cambios. Ch. Darwin.

miércoles, julio 07, 2010

veña vai...falemos de fúrbol...siiiiiiiiiiiiii.........

de furbol si ou non, ou de se a vermella me sabe a bertorella (sic), de alienación? buf...noooooonnnn, ¿de patriotismo testicular? ¡juá! ¡sorry Alatriste! esas verbas eran para ti ¿non?, este R.Reig e que eche a h..., ¿de discursos rancios disfrazados de populismo de mercadillo? ¡quita! ¡quita!, ¿do doadísimo que é ir de estupendo propoñendo pasar a tarde da seminifal lendo ao abeiro dun carballo a última de VM? (perdón, perdón, Enrique)...non...eu só quería aproveitar a ocasión do día D para dicir que non estaría nada mal recoñecer a deliciosa sensación de participar deste desbarre masivo que é moito máis que un deporte. (ejem...) .Na biblioteca temos un dicionario do fútbol con ¡máis de 4000 entradas!. No número de xullo/agosto da Revista de Occidente hai senlleiros artigos de fútbol de Vicente Verdú, González Quirós, Armas Marcelo e Arias Maldonado xunto con reflexión sobre a obra de Chéjov, Shakespeare e Bioy/Borges. Así que o de desprestixiar a este deporte non é só que esté demodée, senón que non é nada pero que nada culto. En serio, eu vou ir a Castrelos e ata penso mercar unha vuvucela desas, pero non por adiantarme a moda ningunha, non por "abanderado" patriotismo, nin sequera porque me guste o fútbol e o entenda ben (levan anos intentando explicarme o fóra de xogo e non hai xeito, xúroo), vou ir porque preciso desa catarse colectiva e tamén porque alí no fondo ata quero que gañe España só por chincar a amiga Heike. E como este bló seica vai de libros pois iso...
P.D. ¡ostras! na páx. 222 ven toda a explicación do fóra de xogo e ata o ¡fóra de xogo posicional! ¡melokedo!

iso antes...

ás veces o silencio metíaselle no corpo e sentía como pouco a pouco cada membro ía quedando ás escuras, íanse apagando as luces a medida que entraba esa nada viscosa que se lle pegaba por dentro, ao final, se puisede ollarse a un espello vería un reloxo brando colgado dunha pola agardando un solpor, e ás veces, era un líquido brillante e viscoso, ou un fígado que pasaba de man en man, de membro en membro, de páxina en páxina e que podía ata ser cociñado, chuchado, aberto en canal e distraído con soños que o facían dudar ata de ser un fígado, e ás veces era area agradecida polas dozura desas mans que a remexían con tanta suavidade, iso antes de volverse rocha e provocarse unha fenda profundísima onde viñesen fincar as bandeiras que desprezaba, iso antes...
Imaxe. Alfred Kubin

martes, julio 06, 2010

Dublinesca (II) e Spider.

Spider é un personaxe inquietante. Dende pequeno tece arañeiras coma quen reconstrúe un mapa neuronal eivado irremediablemente. A súa vida é un penoso vagar pola herdanza dun trauma cicais inexistente, pero o director engádelle unha lucidez tan desacougante como a certeza da propia loucura. Terminas a película queréndolle a Spider. Porque concentra todo o sufrimento dos que se pechan nas súas neuroses e contrúen ou inventan traumas propios. Ou os lembran. Ou os soñan. Spider é un arqueólogo da súa propia identidade que nos amosa que a fronteira entre a loucura e a tolemia é tan feble coma o fío de seda das arañeiras que constrúe compulsivamente e que actúan como unha metáfora da violencia que desencanedan as necesidades primarias, no seu caso a necesidade de protección dunha nai á que fai caer precisamente aí, na arañeira, o agasallo que a xeito de relato inesquecible lle tece ao seu fillo. VM introduce a Spider no seu relato dun xeito tamén inquietante. Riba e a súa dona ven esta película e observando a Spider non podemos evitar vérmonos espiando o noso interior. Pero para eso está o bo cine e a boa literatura ¿non si?.
Imaxe: Spider, David Cronenberg.

viernes, julio 02, 2010

O xenio duplicado.


Como se se movesse no interior da rodopiante coluna de ar, José entrou em casa, cerrou a porta atrás de si, e ali ficou encostado por um minuto, aguardando que os olhos se habituassem à meia penumbra. Ao lado dele, a candeia brilhava palidamente, quase sem irradiar luz, inútil. Maria, deitada de costas, estava acordada e atenta, olhava fixamente um ponto em frente, e parecia esperar. Sem pronunciar palavra, José aproximou-se e afastou devagar o lençol que a cobria. Ela desviou os olhos, soergueu um pouco a parte inferior da túnica, mas só acabou de puxá-la para cima, à altura do ventre, quando ele já se vinha debruçando e procedia do mesmo modo com a sua própia túnica, e Maria, entretanto, abrira as pernas, ou as tinha aberto durante o sonho e desta maneira as deixara ficar, fosse por inusitada indolência matinal ou pressentimento de mulher casada que conhece os seus deveres. Deus, que está em toda a parte, estava ali, mas, sendo aquilo que é, um puro espírito, nao podia ver como a pele de um tocava a pele do outro, como a carne dele penetrou a carne dela, criadas uma e outra para isso mesmo, e, provavelmente, já nem lá se encontraria quando a semente sagrada de José se derramou no sagrado interior de María, sagrados ambos por serem a fonte e a taça da vida, em verdade há coisas que o próprio Deus nao entende, embora as tivesse criado. Tendo pois saído para o pátio, Deus nāo pôde ouvir o som agónico, como um estertor, que saiu da boca do varāo no instante da crise, e menos ainda o levíssimo gemido que a mulher nao foi capaz de reprimir. Apenas um minuto, ou nem tanto, repousou José sobre o corpo de María. Enquanto ela puxava para baixo a túnica e se cobria com o lençol, tapando depois a cara com o antebraço, ele, de pé no meio da casa, de maos levantadas, olhando o tecto, pronunciou aquela sobre todas terrível bençāo, aos homes reservada, Louvado sejas tu, Senhor, nosso Deus, rei do universo, por nao me teres feito mulher. Ora, a estas alturas, Deus já nem no pátio devia estar, pois nao tremeram as paredes da casa, nao desabaram, nem a terra se abriu. Apenas, pela primeira vez, se ouviu Maria, e humildemente dizia, como de mulheres se espera que seja sempre a voz, Louvado sejas tu, Senhor, que me fizeste conforme a tua vontade, ora entre estas palavras e as outras, conhecidas e aclamadas, nao há diferença nenhuma, repare-se- Eis a escrava do Senhor, faça-se em mim segundo a tua palavra, está patente que quem disse isto podía, afinal, ter dito aquilo. Despois, a mulher do carpinteiro José levantou-se da esteira, enrolou-a juntamente com a do marido e dobrou o lonçol comun.

Sara Mago (sic), O evanghelio sengundo jesus cristo.

¡BOA FIN DE SEMANA!

jueves, julio 01, 2010

pasatempo de verán....que facer cos libros...


Lelos xa non é pouca cousa, eu aconsello facer lecturas o máis performativas e persoalizadas posibles, sen respectar o máis mínimo a propiedade, faltaría mais. Confeso que ás veces, cando atopo un libro escrupulosamente estragado por ignotos lectores voraces e vandálicos sinto un profundo orgullo. Antes non me pasaba, tíñalle eu moito respeto e alporizábame perante as mutilacións dos summa artis da Biblioteca Pública de Ourense. Sempre faltaban as láminas que poñían na clase ¿como sería aquela fachada de San Carlo alle Quattro Fontane?. Tería que imaxinar xogos de luces e sombras, columnas salomónicas, estípites, trompas, pechinas e mocárabes. Tempos. Agora os demasiados libros devaluaron o producto e nin sequera as apocalípticas declaracións da extinción lle procuran o respeto que adquiren as moedas que deixan de estar en curso. E claro, o roubo de libros, as mutilacións, as marcas, os debuxos sobre o texto e nas páxinas en blanco, e ata as pegadas de grasa, viño, carmín ou vai ti saber, paréceme o colmo do romanticismo. A charlatanería que adoita criminalizar aos que suliñan parágrafos, fan anotacións a bolígrafo ou resaltan verbas con rotuladores fosforescentes sempre me pareceu unha ridícula posta de largo da estupidez máis profunda. Reverencias as menos posibles que somos moi dados a erguer falsos deuses á minima de cambio. Agora xa non se mangan libros. E é unha mágoa. En serio. Unha desgracia. En cambio fanse as cousas máis raras con eles. Atópoos en moitos lugares de copas decorando os recunchos que deixan libres as moreas de pantallas de plasma. Podes ir comer ao local máis glamuroso da túa cidade e atoparás libros de hai cen anos coa sinatura a pluma do seu antigo propietario facendo de mostrador. Teño observado que ningún cliente lles bota a man nin para entreterse mentres agardan polo xantar. Hai auténticas bibliotecas de autor facendo de repisas en cuartos de baño de restaurantes, escaparates de ópticas e amoreados nunha instalación dunha galería de arte. É a epifanía da Galaxia Gutemberg. Os máis exquisitos celebran este éxitus (morte do autor, morte na novela, morte de deus, morte da historia...e como sigamos así a morte do viño da casa) co embarazoso proxecto dun alumbramento máis. Dublinesca -que precioso nome- de VM é un dos mellores exemplos. E así, cada día sorpréndome e disfruto do curioso destino de tantos e tantos libros que van sobrando nas casas e nos almacens. Propóñovos un brainstorming deses que empregan os executivos para chuchar aínda un pouco máis dos ósos do consumidor para aportar ideas. ¿que se podería facer cos demasiados libros?. Eu comezo pola curiosa proposta de Brian Dettmer. Mirade en que marabillas converterse un repertorio lexislativo, a enciclopedia británica ou as reglas de encabezamento de materia da Universidade de Laval. Ai que gustazo desfacerse tamén dos tratados de dereito internacinal, das reglas de catalogación. Mágoa que as normas UNE non veñan ben encuadernadas.