Con Antonio Meño e familia.

Hai uns meses estiven con Antonio Meño na súa casa da Praza Jacinto Benavente, en Madrid. Foi P., quen nos falou desta familia que se instalara na rúa para pedir xustiza logo de que nunha clínica lle deixaran totalmente inútil ao fillo por unha neglixencia médica. P. contoume que a policía facía "a vista gorda" e que non eran quen de botalos de alí. Fiquei cunha desacougante sensacion de incredulidade e estrañeza en canto chegamos á praza. A precariedade da casoupa e os carteis plastificados cos que a familia se defendía do frío do inverno (e do da xustiza) configuraban unha escenografía absurda e hiperreal. Tiven medo. De esa porta cara a oscuridade do acubillo dun home postrado para sempre e para sempre ausente. Un home que abriría os ollos para non ver nunca as bágoas da nai que o perdeu. Aínda tiven máis medo da posibilidade dunha nai xa sen bágoas. Medo de ter que contemplar como envellece un corpo coa forza dunha parálise só interrumpida pola teimosía dunha nai que quece e abranda articulacións e músculos nunha loita a vida por evitar o esquecemento. A miña covardía empurroume cara o escuro e entón foi cando saiu Antonio. Abraceino porque vin todo o que eu entendo por humanidade concentrada nos seus ollos. Fixen liscar os refugallos do medo e sobre todo da desconfianza con que ollara por segundos todo aquel tinglado. O sorriso de Antonio, a súa voz morna e a súa man termando de min mentres me amosaba sentenzas e requerimentos de pago non o esquecerei nunca. Non fun quen de facer unha foto, quixen gardar para min toda a forza que me transmitira ese home. Fíxenme tantas e tantas preguntas....que era máis incrible, o desprósito dos médicos, a indiferencia dos tribunais que condeaban á vítima, a escandalosa distancia da ollada dos cidadáns perante o máis desgarrador....ou a extraordinaria xenerosidade de Antonio e a súa familia compartindo o pouco que quedaba de esperanza...e velaí como hoxe, moi, moi tarde para condear a tantos como merecen, volvo a sorrir abrazada a aquel xersei de la de incerto color beige e tan agarimoso. Nuns poucos días volverei á Praza Jacinto Benavente, e parafraseando a uns bos amigos, moi mal se me ten que dar a noite ou o día para que eu non me tome unha cervexa nesa praza á saúde de Antonio Meño e a súa familia.

Fotografía AQUÍ

La justicia sale del coma

A tiranía da penitencia, P. Bruckner

Logo desta lectura eu tamén tería que facer penitencia. Como boa europea e cristiana vella recoñezo a orixinalidade da miña culpa pero sobre todo a persistente voluptuosidade coa que a veño cultivando dende hai tempo. O dedo acusador de Brückner asusta dende capa sinistra que lembra o terror dos pobres campesiños do medievo en canto entraban naquelas catedrais plagadas de imaxes terroríficas sobre o destino que lles agardaba de tan pecadentos como eran. Tampouco no libro hai xeito de agocharse; ningún parágrafo nos consola. A cada liña a acusación amósanenos con máis claridade e á velocidade da expulsión do paradiso, pasamos dunha culpa xenética e absurda que xa tiñamos controlada coa nosa afouta capacidade para chantarnos fronte aos deuses, pasamos, digo, a unha moito máis dificil de asumir, que é a de sentírmonos culpabeis precisamente de posuir esa capacidade crítica que nos permitiu marchar tranquilamente do Edén coas mans nos petos e pechando a porta ao saír. Concordo co punto de vista do autor na relativo á pulsión europea cara a culpabilidade, mais é esa mesma capacidade de análise do pasado e o contino debate sobre os xeitos de recompoñelo ou de construilo completamente diferentes e ata antagónicos a base sobre a que no futuro se poderán edificar modelos de organización baseados en principios máis seguros para os cidadáns. Non vexo unha relación tan directa entre a culpabilidade xudeocristiá coa que se nos fai pecadores de por vida sen ter a mínima idea do que pudo pasar nun inesquecible estado de consciencia ou enaxenación involuntaria e esta continua revisión das barbaridades que cometemos os europeos a cotío. Sen coñecer a fondo a xénese e insidiosa proliferación dos rexímenes totalitarios e a súa perversa xustificación polas sociedades precisamente máis refinadas non vexo posibilidade algunha de tomar conciencia dun perigo que está agardando precisamente por un despiste social coma o que propón o autor para volver a atacar. A intolerancia vístese de calquera cor e funciona baixo calquera credo. Descoñecer os detalles da conquista e aniquilación en América baixo o pretexto de non alimentar unha ou outra lenda non deixa de representárseme como unha sementeira doutro deses longos período de escuridade que desgraciadamente inzan tamén a nosa historia, a xeral europea e a galega en particular. De momento deixo esta lectura e pásolla e un bo lector que me prometeu adobialo coas súas sustanciosas notas marxinais, a lapis eso si, non sexa o demo que o bibliotecario lle faga mercar outro exemplar.

Adicado a Susana, que me trouxo este simpático papiña

Somos catro ou cinco os que non o agardamos, pero por se acaso nos reproducimos como pans e peixes estamos vixiados polos corpos especiais da policía que onte arremeteron contra un mozo que manifestaba a súa xenreira contra tanta paparrucha en Santiago ¡M.C.N.H.! se chegamos a ser vinte volven prender o lume. Eu me pregunto ¿pero por que teñen medo de media ducia de estudantes? very easy....saben que cos que contan son cos centos que han estar alí pero que o resto, os indiferentes, os que imos seguir coas nosas vidas tapando o nariz, vamos, os que non imos á misa, somos case todos ¿ou non?. A verdadeira fe é a dos hostaleiros composteláns que andan a ver se cun grolo de auga bendita lle cambia a sorte!

Con música todo se leva moito mellor, ai vai unha destes "monstros"

¡para ti RODRIGO!

O medo ao coñecemento. Contra o relativismo e o constructivismo, P. Boghossian

Verdade, coñecemento, crenza, mito, relato, xustiza, medo, mentira, ignorancia, nihilismo, medo, conto, pasado, impostura, creacionismo, negacionismo, medo, relativismo, racionalismo, subxectividade, constructivismo, medo, e entre doxa e episteme, entre ver ou non ver para crer ou non crer, e entre paralaxes e postmodernas teorías da desconfianza que pelexan polo premio máis absurdo, a orixinalidade, xa non sabemos se imous ou nos levan, se soñamos que fomos conscientes de certo pracer ou o orgasmo é tamén un feito socialmente construido, así que aínda que non podo discutir cun negacionista ou un creacionista ás veces dubido de que o coñecemento tal como eu imaxinei algún dia exista realmente e entón penso si serei afouta para achegarme ao abismo da dúbida. Pelexar coa dúbida, fuxir dos cíclopes e deixarse aloumiñar pola vanidade de sentirse ninguén, ninguén para xerar unha teoría nova dunha ciencia descoñecida, a forza irresistible que turra cara abaixo, a gravidade que me lembra a case insoportable vanalidade de pensarme quen de coñecer....e todo este conto ben a conto deste libro no que a filosofía fai un esforzo de sinxeleza para orientarnos só un pouquiño no xa case indescifrable panorama do que é e do que non é.