martes, febrero 28, 2012

Fibonacci

Fibonacci, unha cuncha de caracol, o número áureo, reciclar as pelas dos plátanos, pazo dos Castro-Monteagudo, unha enfermidade terminal, a propia vida, free jazz, imprimar lenzos, cola de coello, pigmentos, sistemas compatibles indeterminados, Ruffini, matrices, condensadores, sistema de iluminación urbano, un, dous, tres, incógnitas, seguridade social a cargo do Orzamento Xeral do Estado, teses doctorais paralizadas pola tolemia do catedrático, un enxeñeiro que atopou un emprego recoñecido e remunerado en Ucrania, crise, apocalipse, o inabarcable, a incompatibilidade do finito e do infinito, dos desexos coas posibilidades, ordenadas e abscisas, ¿como é a túa nai de ordenada?, un bico na man, tesis doctorais á venda no mercadillo de Bouzas, beso convexo, dimensións, cantas dimensións hai no universo, estatísticas, probabilidades, campo muestral, porcentaxes, Murakami, fórmulas literarias, fórmulas, prediccións de analfabetismo, as posibilidades dun condón usado nun contenedor de papel, de aquí a vinte anos todos analfabetos, o cadro de luces, o misterio das alcachofas, unha pescada contratada no mercadona, unha moeda do século doce atopada por unha muller mentras preparaba o tiburón para a cociña, pavo sen graxa, unha sustancia velenosa omnipresente, herbas para preservar a memoria, reserva cognitiva, medo, Shine, obsolescencia programada nunha ecuación que tende ao infinito, e de novo apocalipse, unllas entintadas, punta seca e acuarela, Leonardo da Vinci, unha biblioteca con centos de exemplares da mesma edición do Quixote, miña nai lendo a Zweig, unha camareira deitada no chan do lavabo de homes facendo uso do seu tempo de descanso remunerado, o réxime escravista romano como modelo utópico da actual reforma laboral, a teoría de cordas, o séptimo selo, Ika....

lunes, febrero 27, 2012

Lulú, M.Cartarescu


Á feracidade dla adolescencia como xérmolo literario de grandísimas obras hai que engadir moito máis do que veño de contarvos. Xa dixen que esquecería moitísimas obras que dende outros recantos ergueron monumentos literarios que non podemos deixar de reler. Hoxe foi a revisión deses textos raros que durmen pacientemente a xeito de borrador, o que me fixo volver a pensar en Lulú. ¿por que eu tiña eu escrito algo tan raro e sen sentido? tivera que ser algún libro, a inercia dunha lectura que me fixo coller o lapis no segundo seguinte á última verba do libro....



...emergí del líquido amniótico sin venera ni hálito de ningún dios y desperté al tiempo acariciado por lo desconocido. Miré hacia arriba quizás por un instinto de supervivencia inconsciente. No creo que tuviese ojos porque no recuerdo formas ni colores, sólo una amalgama de sensaciones que aún estaban por definir, porque yo era todavía un ser inédito, una ilusión de diferentes combinaciones de materia y sentidos que había sintetizado el único demiurgo que había quedado en pie luego de una serie infinita de recreaciones y aciagos orígenes. Tenía una misión, eso era indudable y tendría que ver con actos definitivos que clausurarían períodos de incertidumbres. No tenía recuerdos de los que extraer ni magnitudes ni esperanzas....




lembro un episodio arácnido que me fixo pensar doutro xeito e compotarme coma unha parte dun ser que só tiña visto nos meus soños máis alucinados, é un estado moi próximo á marxinalidade denque a que se pensa máis aló dese estado pegañendo de rutineira consciencia que nos fai arredarnos de todo o interesante. Polo demáis, Cartarescu, sei que será unha recomendación moi agradecida. Ogallá tarden moito, pero moito en darlle premios a este inspirado rumano.

viernes, febrero 24, 2012

Nada, Janne Teller




"Nada", é unha experiencia literaria que, tendo pouco de orixinal, acada o nada despreciable mérito de amorear lectores. Non sei se o feito de ter sido unha lectura prohibida (só un pouco antes ser declarala obrigatoria) fixo deste libro un éxito de vendas. En todo caso é un texto que deixa pegada para moito tempo, malia ese déficit de orixinalidade no relativo a unha temática, a adolescencia, que xa a literatura tratou dende este mesmo posicionamento dramático que xorde da recurrida fórmula de mesturar a inocencia duns nenos que no tránsito de deixar de selo vanse adobiando coa perversidade que se lle supón ao adulto. Todo moi, moi discutible. Ata o mesmo concepto de adolescencia, que, ás veces imaxino como un xénero inventado por profesións que non teñen currículo abondo. Coa sensación de inxenua perversidade xa nos tiña desacougado para a fin dos tempos o señor W.Golden. Pero con todo, eu viñen aquí para falar ben deste libro. Primeiro porque é unha recomendación de calidade. Se A. e Ch. con toda a súa experiencia docente e investigadora non foron inmunes ás tronadas de Pierre Anthon, con todo o cinismo e/ou demoledor nihilismo que guinda dende a póla da ameixeira contra os seus ¿inxenuos? compañeiros de curso, é que algo se agocha entre a aparente simplicidade dos diálogos que conforman esta morea de significado. En segundo termo, considero que é un libro que reprantexa cuestións moi interesantes dende ópticas completamente diferentes. E iso sempre é bo. O de remover conciencias, digo. Por exemplo, apeteceume logo da lectura reflexionar sobre o tratamiento da adolescencia en la literatura. E dado que a miña memoria é tan incriblemente menguante coma aquel home da película, botei man do máis recente, dous textos grandiosos: A Proba, de C. Aira e Jakob Von Guten de R. Walser. Agora entenderedes mellor por que falei ao principio dese déficit literario. Efectivamente, hay textos dunha beleza imposible de acadar para quen conciba a arte na escrita como unha profesión. Nesto non teño dúbidas, por moito que pense en Dostoyevski. E desta reflexión pasei a valorar a posibilidade de reconstruir, dende a idade adulta a imaxinería simbólica do adolescente. ¿canta verdade sacrifica o escritor no altar da ficción? ou por dicilo doutro xeito ¿como retirar a deliberada capa de ficción que todo adulto constrúe na hora de recrear arquetipos adolescentes? e, como dixen, ¿existe en realidade a adolescencia ou é un constructo que funciona a xeito de placebo para enfrortármonos a comportamentos que por primeira vez resultan altamente perigosos por esa mestura explosiva de inxenuidade e necesidade de placer? ¿non nos estamos ocultando que ese "adolecer", esa carencia de significados é unha ameaza latente fronte á que interpoñemos o rito de toda unha cadea de multidisciplinariedades tan eficaces coma cualqueira relixión? e podíamos seguir así, con cuestións de alto calado moral na lectura deste "sinxelo" texto, pero tamén podemos, coa astuta malicia que otorga a idade, albiscar un premeditado producto de asegurado éxito comercial. Os ingredientes non son descoñecidos, unha boa presa de habilidade literaria para convertir a banalidad do mal en literatura. E por seguir pensando, ¿prohibir esta lectura para convertila logo en obrigatoria non é acaso a proba máis palpable da perigosa seguridade con que actúan os personajes adolescentes?, e aínda outra cuestión ¿por qué non debater sobre os males que supón a subrogación da realidad á ficción? Se a conxunción violencia/adolescencia resulta tan efectiva na literatura ¿por que non o é cando ocupa portadas de xornais? e podería seguir interrogándome ata a carta de axuste, seguide se queredes vós....

miércoles, febrero 22, 2012

Se foses illa...

Para Lud.

Se foses unha illa, serías unha posibilidade, pero podo albiscar o teu sorriso nunha das infinitas partículas que forman a escuma dunha soa onda, xusto a que ollaba o monxe de Friedrich. Se te imaxino como un libro non podes ser outro que aquel códice/botella que gardan os Mequitaristas de San Lázaro dos Armenios. Pero ben podías ser unha obra de enxeñería, e entón serías a primeira fiestra de Villa Savoye, ou o primeiro pilote que debuxou o artista que se decatou do imprescindibilidade da contorna como elemento arquitectónico. Podo ollar o abrente das ideas que non precisas nomear porque son a xénese da lóxica máis felizmente demoledora. E tamén te imaxino coma unha anomalía que non precisa xustificación ningunha porque lle sabe o truco á ansia de perfección. Non sei ata que punto teño dereito a abraiarme diante túa, se servise de algo recoñer certa inxenuidade faría o ridículo, aínda que nunca amosarías terte decatado. Non sei, L. non sei se ese mundo propio que tiveches que construir foi un agasallo ou un castigo, pero o certo é que a súa luminosidade fai esvaecer calquera ameaza de inseguridade e abandono. És unha posibilidade, L., por iso mesmo és unha illa.