Relativizadores

Á miña amiga F. o seu psiquiatra recetoulle relativizadores. Si, é certo. Eu, na miña  ignorancia (deliberadamente afortunada), que non desorde (desafortunadamente non deliberada) mental, só tiña oído falar de antipsicóticos, antidepresivos, ansiolíticos e pouco máis. Así que, deume a risa. E F. amolouse. Claro. Pero eu seguín escachando a gargalladas como se non tivese tomado na vida relativizador algún e fose vitima dun desenvolvemento neuronal propio, autónomo e alérxico a vedemécun ningún. F. comeza a rir tamén, pero con desconfianza. Ela vai polo rego. Eu pódolle servir para maquetar un documento oficial pero non para opinar sobre as insondables cuestións que unha se plantexa cando camiña por fóra da rexa da autoestrada agardando a que a velocidade e o tempo do outro lado se axusten un pouco aos seus rodamentos mentais. Á veces río porque sí, explícolle. Porque me da a gaña. Non porque a cuestión teña graza. É unha imposición que me fixen dun xeito un tanto arbitrario como mecanismo de defensa ante  incomprensións do contexto. Moito mellor iso que descerebrarse tratando de disimular adaptacións ao medio imposibles que farían remexer ao Darwin no seu cadaleito. Ademáis moito mellor autoregularse, aínda que unha non acade a plasticidade exacta que pide o momento, que tomar relativizadores. A punto estou de pedirlle a F. o enderezo do psiquiatra e disimular unha consulta para ver se me explica un pouco de que van as pílulas esas. Eu teño que relativizar todo o santo día e pérdese un tempo precioso que é precisamente o que gaña ese individuo pragmático que sempre sabe exactamente o que ten que facer e nun abrir e cerrar de ollos (ou de peto, que máis da) sitúase de ministro, conserxe, director de biblioteca, técnico de calidade, xerente, xefe de recursos humanos ou profesor asociado a tempo completo, no sei, por dicir algo. O resto das persoas que relativizamos perdemos un tempo precioso reflexionando. Actividade improductiva onde as haxa. Logo imos a consultas médicas inapropiadas que nos baleiran os petos. Reunímonos con amigas porque precisamos dese caldo primixenio que aínda se saborea na paleontoloxía social. Desconfiamos do noso macuto intelectual e perdemos un tempo precioso enchéndoo de verborrea filosófica que nos fan relativizar aínda máis. É de coña, non o digo de coña. Está claro que se un no se toma a coña acaba tomando relativizadores ¿ou pensades que ese siquiatra ténse por unha autoridade capaz superar un peer review sin terlle administrado antes un par de pastilliñas aos incautos expertos sexan pares ou non?

Gravity, una atracción de feria

Buf, menos mal que os prezos do cine baixaron ata polo menos o nivel que merecen algunhas películas oscarizadas. De ter dilapidado oito ou nove euros neste filme estaría hoxe facendo dieta para compensar a miña balanza particular de pagos. A min xa me parecía que había moito conto pero decidín manterme virxe de crítica e ir comungar sen pasar polo confesionario. Disposta a tragar, quero dicir. Non é que as atraccións de feira teñan nada de malo, ao contrario, o cine comezou a súa existencia cando tivo permiso para entrar nesa taxonomía. Pero hoxe o cine, logo dunha historia de máis dun século, afortunadamente, é outra cousa. Non vou nin sequera a mencionar a Kubrick, que como pouco quedaría cego (1) se tivera caído na tentación de ver Gravity. Pero cine non é. Xa volo digo. Si que hai despregue visual, tensión, exhibición técnica (2), son, montaxe, efectos visuais, e todas esas cousas sen as que non se pode facer unha película. Pero cine, de verdade, non é. Xa volo digo. Si que hai despregue visual, tensión, exhibición técnica (2), son, e tamén of course a sempiterna camiseta de punto en tonos neutros así...tipo abanderado que adoitan levar as mozas astronautas todas musculadiñas elas e un pouco andróxinas segundo o perfil de astronauta que imaxina calquera director que se precie (3). Vamos, igualiño, igualiño que aquela Valentina Teireshkova, a primeira muller, que viaxou ao espazo.. Pois sí, é o que ten a película, orixinalidades deste tipo. Historia ningunha, iso ninguén o oculta, diría eu que ata o resaltan como mérito. O mérito está en contar o baleiro. O que importa desgrazadamente é únicamente o medio, o ferrancho. Como se Cervantes se tivera pasado mil páxinas falándonos das propiedades do seu bolígrafo. ¡Ah! ¡que non era un bolígrafo! bueeeeeeeeno.


(1) sordos quedamos todos 
(2) suponse que os parafusos que se desprenden das mans dos astronautas e veñen cara as butacas teñen que impresionarnos moitísimo)
(3) iso si, a camiseta aquí, logo dunha loita contra toda a cacharrería espacial cun transcendentísimo diálogo (é broma) de por medio, a camiseta digo, de volva ao cacharro de turno semrpe, sempre está sequiña, nin sequera eses imprescindibles cerquiños de suor que asoman aínda que só te agaches para atar o cordón do zapato.  

Her ou a procura das couzas desnortadas

Daquel profético falar por falar que papaba oíntes coma couzas lembro un (¿quen se agocha tralo micro radiofónico?) que chamou para dicir que o excitaban as tartarugas, que si, que si, que non podía reprimirse e tiña que ir diariamente ao zoo (e imaxino que a visitar amigos con tartarugas a horas inapropiadas) para acougar o seu orixinal proído. Coma todas as couzas da noita peguei a miña orella ao transistor (pregúntome se este término figurará na wikipedia) para asegurarme que tiña escoitado ben pero sobre todo para comprobar que desta vez a reacción daquela versátil locutora amosaría algún indicio de sorpresa que eu interpretaría como unha proba de saúde psicolóxica. Non foi tal. Aquela tipiña, (hoxe creo que segue cazando coleópteros) con toda naturalidade dixo algo así como "ben, pois demos paso aos oíntes por se hai alguén a quen tamén lle pase o mesmo". Despeguei a orella un tanto desorientada. ¿chamaría alguén?. Si. Chamaron unha boa morea de couzas dicindo cousas como a min tamén me pasou cunha serpe..., creo que o mellor é que ese home merque unha tartaruga..., etc., etc., etc. Afortunadamente non dubidei da miña saúde mental e púxenme digamos en modo  guionista amedrentado por inminente despido. Eu tamén faría voces de oínte guillado e simularía chamadas de inocentes perturbados que finxían pasar polo mesmo calvario de terse enamorado (recoñezo que él dixera excitado pero ímolo poñer un pouco rosa como o da nosa carátula) dunha tartaruga e procurar consolo nun programa radiofónico onde a tododiós lle podía pasar de todo. Co tempo unha grosa capa pegañenta de cinismo aparentemente inocuo afástanos do delicioso mundo do real. Unhas veces, as máis, creo que se trata dunha ferramente de defensa coa que nos dotou a natureza para deferdérmonos da desesperación por non poder gozar da pureza dos sentimentos e das emocións. Outras, lóxicamente, é a incapacidade de facelo (o de gozar, digo) por un exceso de egoísmo ou racionalidade ou simplemente mala educación, no sentido literal. O caso é que "o cultural" impónse de tal xeito que a represión do síntoma á forza terá consecuencias psicóticas para toda a vida. Hai quen xurará que o conto da tartaruga é un caso veríco e tamén hai quen dirá que este estrambótico Joaquín Phoenix {cunha pinta metatade pervertido e metade seminarista  (o que da un resultado neto de pervertido cen por cen}é só un exemplo dos milleiros de couzas que andan por ahí falando e máis que falando cos seus trebellos electrónicos. A idea é boa para facer unha comedia, de feito estourei en gargalladas nun par de ocasións, felizmente por unha vez ao tempo do que o facían outros espectadores do cine) pero non o é de todo risas ¿va que non?
 ...
Software takes command, si, o software colle os mandos, di atinadamente Lev Manovich. Defende que o software sí que é un novo medio. Pouco hai de vello neste revolucionario modo de traballar, escribir, ler, crear e de sentir. Como moito, de vello quedan algunhas iconas que metafóricamente lembran as cousas de antes e só están ahí por puro interese comercial, para vender mellor os novos trebellos. Se nos enamoramos dun pincel de photoshop ou dun código fonte iso xa e problema noso e da confianza que depositemos no noso psicólogo virtual. Perder o paso ou mergullármonos de máis nas perigosas ondas do software terá consecuencias. Xestionar o desacougo diario non é cousa para delegar no software, a menos que algún gurú descubra que o demiurgo que puxo a funcionar todo esto é un microchip omnisciente que se agochaba no monolito de Kubrick.
....
¿pantalóns antiguados, L.? entón terías que recoñecer tamén o desfasado do bigote, sí, alguén o dixo, falso vintage (¿falso máis falso dará verdadeiro como na regla da multiplicación dos signos?) é seguramente un prognóstico de que volven os pantalóns de franela e as pretinas con corchetes, e o bigotiño ese, verás que delicioso manxar para as neonais hipermodernas (¿as que programaba Amy?). Eso si, de volver que volva o vintage completo, gorriños de baño con flores sobrepostas, bañadores con faldiña, Pepe Blanco e Carmen Morell e as palizas diarias ou con sorte semanais, ¡que gustazo!
...